Medaljegrossistane

I månadsskiftet juli/august vart norgesmeisterskapen i sandvolleyball arrangert i hovudstaden. For volleyballdelen av Strand-Ulv betydde det eit nytt høve til å finna fram draktene og bita i frå seg i tevling mot dei beste i landet.

Vel heime att etter utflukta austanfor benka fem av ungdommane som utgjer medaljegrossistane seg ned med Grenda for ein prat.

Medaljefangst

9. klassingane Lilli Aksnes-Øystese og Emma Sandvik Rødal, 10. klassingane Siri Aasgard og Mari Svendsen Fagerlid, og Fredrik Nistad, som denne veka har sine første dagar på toppidrettslinja på Tertnes vidaregåande skule, har alle byrja å få NM på litt avstand.

– Det var veldig gøy å delta, i tillegg til at det var veldig sosialt utanom kampane, seier Lilli om turen bort.

Det vart ikkje heilt sovepose i klasserom på dei i år, slik det gjerne var før pandemien. Nokre budde hos slekt, nokre leigde via Air BnB og andre tok inn på hotell.

– Men under regions-NM var alle samla på hotell, påpeiker Fredrik.

NM-veka var snedig sett saman. Først spelte 15- og 19-årsklassane. Deretter 17- og 21-årsklassane, før det vart regions-NM for dei som var tatt ut til det. Dermed kunne mange delta i fleire klassar.

Lilli og Emma byrja opphaldet med å gå til topps i J15.

– Det gjekk jo greitt, seier dei to gullvinnarane litt forsiktig.

Det er på inga måte noko overdriving. Jentene gav ikkje vekk eit einaste sett på vegen til gullmedalje.

– I finalen gjekk første settet ganske bra, det var litt jamnare i andre settet, men me vann. I J17 kom me til kvartfinalen, forklarer Emma og Lilli.

Siri og Mari plukka med seg ein 11. plass i J17-NM, men prøvde seg først i 19-årsklassen.

– Det gjekk ikkje så bra, seier dei forsiktig.

– Men å ha eitt år att av ungdomsskulen og spela J19-NM må jo vera bra?

– Joda, det er vel eigentleg det, erkjenner duoen.

Lynkarriere

Fredrik og makkeren fekk det også tøft i 19-årsklassen, og dei måtte strekkja våpen i åttandedelsfinalen i 17-årsklassen.

– Nøgd med det?

– Nei, eg ville lenger i sluttspelet, men makkeren min sleit med fleire skadar, og det vart til slutt for hemmande for oss. Me hadde kome lenger hadde det ikkje vore for skadane, forklarer Fredrik.

Han skulle på sett og vis få sin revansje med bronse for regionslaget. At han vart funnen verdig éin av dei seks plassane der, er i seg sjølv litt oppsiktsvekkjade.

– Eg har berre spelt volleyball i to år, fortel Fredrik.

Jentene ler litt når bladfyken spør om det ikkje er litt urettvist at han skal koma dinglande inn på regionslaget etter berre ei kort karriere med begerslag og smash, men guten sjølv er snar med å forklara seg.

– Eg har spelt fotball i ti år, så eg har ballidretten inne. Eg har fått ballforståinga den vegen, og så har eg fått spela mykje med utruleg gode spelarar mens eg har drive med volleyball. Det har løfta meg opp, vurderer han.

Arv og miljø

– Korleis klarer Strand-Ulv å få fram nye, gode spelarar kvart år?

– Det er berre eit veldig godt volleyballmiljø her, seier Emma.

– Alle har venner, storesøsken eller lærarar som har gjort det veldig bra, og det er kanskje litt inspirerande, legg Siri til.

At det er dei to som først held opp miljøet for idretten, er kanskje litt overraskande, ettersom dei høvesvis er frå Varaldsøy og Herøysundet. Begge har monaleg reiseveg for å koma på trening. Det handlar ikkje berre om ferjeturen, men det må også køyrast eit stykke før ein står på ferjekaien. Og etterpå må nokon henta dei på den same ferjekaien.

– Å reisa litt for å få spela på eit bra lag og på ein bra plass, det er går fint?

– Det tar opp mykje tid, men det er verdt det, seier Siri om dei to-tre turane i veka.

Det er same problemstilling for Emma. Ho reiser heim etter skuledagen er over, for så å returnera til trening på kvelden.

– Det er for lenge å venta her, for dei er så mykje seinare på kvelden, forklarer Emma.

No er sandvolleyballsesongen over, og inneidretten byrjar att. Vanlegvis er NM i dei aldersbestemte klassane på vårparten, noko covid-19 stakk kjeppar i hjula for i år. Difor blir dei spelte no i haust.

– Det er det første me siktar mot no, seier dei alle i kor.

Det er likevel ikkje tvil om at sandvolleyballen er noko av det dei kosar seg mest på.

– Er det fint vêr, så er me gjerne ute, men me er mykje inne i sandhallen. Me er veldig glade for å ha hallen, slår dei fast.

Fredrik har staka ut sin volleyballveg vidare.

– Eg gler meg. Det blir spennande og lærerikt, og det blir godt å koma ut litt, seier Fredrik roleg.

10.-klassingane Siri og Mari er dei som snart må byrja å tenkja på neste steg.

– Topp Volley Norge i Sand kunne vore kjekt, seier Siri som har broren Jens der nede allereie.

– Eg trur det blir vidaregåande på Framnes, seier Mari, medan Emma og Lilli ikkje har ofra den slags ein tanke enno.

Uansett skal det spelast ein heil del volleyball det komande året.

– Me får byrja med junior-NM, sluttar dei.