– Situasjonen er ubeskriveleg vanskeleg

Venninnene Marte Prestnes Ersland frå Husnes og Amalie Moss frå Rosendal står i desse dagar med begge beina planta i ei heilt anna verd enn dei er vane med.

Kvar einaste dag kjem det båtar fulle av desperate flyktningar til den greske ferieøya Chios. Felles for dei alle er ein draum om eit fredeleg og betre liv i Europa, men det er langt i frå draum til verkelegheit i det som ventar i flyktningleiren på Chios. Det kan venninnene Marte og Amalie fortelja. Dei reiste ned til øya 22. november for å jobba i to veker som frivillige for hjelpeorganisasjonen Iris Center.

– Dette er noko heilt anna enn vi hadde sett for oss. Det er rett og slett ubeskriveleg vanskeleg her nede. Det er tøft å sjå for seg korleis det er her, sjølv ante vi ikkje at det var så ille, seier Marte.

 

Sneik seg inn

For sjølv om det er eit stort behov for hjelp inne i den kaotiske flyktningleiren, som er bygd for 1050 personar, men som i dag husar over 7000, er hjelpeorganisasjonane sendte ut av leiren. Og må hjelpa så godt dei kan utanfor leiren.

– Vi sneik oss inn på onsdag kveld og fekk sjå korleis det var. Barn utan sko, gjørme overalt, telt utan golv og svære rotter som vandrar rundt. Det er verken vatn eller skikkelege toalettfasilitetar. 2000 personar deler på eitt toalett, det var grufullt, seier Amalie før Marte skyt inn:

– Eg hadde ikkje sendt inn hunden min der eingong.

Likevel gjekk jentene ut av flyktningleiren fulle av ny motivasjon til å hjelpa.

– Vi møtte dei mest fantastiske menneska som står oppe i dei verste situasjonane. Dei er så takksame og hjartevarme, og ynskjer å dela på det vetle dei har. Vi blei inviterte på te til fjorten forskjellege og middag hos nokon afghanske gutar, seier Marte.

– Vi takka nei fleire gongar, for vi veit at dei har så lite. Men dei insisterte på å dela. Det var heilt utruleg å sjå kor innbydande og takksame folka var. Korleis dei tok vare på kvarandre, og til og med oss. Det gir veldig stor inspirasjon, seier Amalie.

 

- Uleveleg

I arbeidet sitt brukar jentene sine eigne pengar på både å bu og for å leiga bil, slik at dei får frakta teppe, sko og andre nødvendige artiklar inn til folk i leiren. Difor er dei heile tida på jakt etter donasjonar frå folk slik at dei får kjøpt inn teppe.

– Vi håpar folk har lyst å støtta oss i denne saka, for det er så utruleg viktig at dei får hjelp til slike ting. Det blir ganske kaldt om kveldane no, og det regnar ganske mykje. Og mange av dei som bur her eig ikkje sko eller skikkelege klede, så det hastar. Ynskjer ein å støtta, kan ein ta kontakt med oss, seier Marte.

Dei skal vera i Chios i to veker, men er fast bestemte på at det ikkje blir det siste dei ser til den greske øya.

– Det handlar om pengar, for vi bruker jo våre eigne pengar på dette her. Men eg er ganske sikker på at eg reiser ned for å hjelpa igjen i januar, seier Marte.

Etter ei veker med begge beine planta i det dei kallar ein uuthaldeleg situasjon, er dei begge klare på at dei har vakse som menneske. Dei er heller ikkje i tvil om at det hastar å få ting til å skje.

– Det viktigaste er at vi må få opna grensene i Europa. Vi må ta i mot fleire, gjer vi ikkje det så døyr dei her. Det er 7000 menneske samla i ein leir med plass til 1050, og det kjem nye båtar kvar einaste dag, noko må skje, sluttar Marte.