Var med på Norske Talenter: – Eg hadde full kontroll

Etter å ha blitt kontakta av castinga for programmet, takka Weimar ja til å bli med på audition og laurdag var tida komen for hans tur til å stå føre dommarpanelet.

– Det var mykje venting, men samtidig veldig spanande. Dei skal ha fire audition-dagar i april, og eg var på nummer to. I tillegg spela eg på den aller siste førestillinga den dagen, så eg var i studio frå halv ti om morgonen til det var min tur til å spela klokka sju på kvelden, fortel Weimar nokre dagar etterpå.

– Me kunne heller ikkje gå ut av studio, me måtte vera der for å sikra at me var på plass. Men til slutt var det min tur, og det var veldig gøy. Eg kjente ikkje så mange av dei i juryen, men det var Silya (Nymoen, journ,merk.) Julie Bergan, Stian Blipp og Hkeem. Han siste der las eg om i etterkant at hadde blitt kjent etter å ha gjeve ut ein singel som heiter «Fy Faen», ler den joviale trommisen.

Meir performance

Men på spørsmål om korleis det heile gjekk, blir han mystisk.

– Eg har ikkje lov til å seia noko om eg gjekk vidare eller ikkje, men eg kan sei at eg er nøgd med spelinga mi, berre for å laga eit lite mysterium. Etter at alle auditionane er ferdige så skal neste runde med dommarutvelging vera i Oslo 4.-5. mai. Så dersom me høyrer at Mauricio skal ut å reisa på den tida, så gjekk eg vidare, ler han hjarteleg.

Vidare fortel han at han endra på planen sin berre ein time før han skulle på scena etter å lest seg opp på dommarane.

– Når eg sjekka kven som sat i juryen, så såg eg at ingen av dei dreiv med heavy metal. Då visste eg at for å ha betre sjanse til å gå vidare så måtte eg gjera litt endringar. I staden for å spela heilt perfekt, seriøst og teknisk bra, så måtte eg gjera litt meir på performance. Både for juryen sin del, men også for publikum sin del, forklarer han.

– Ein stor del av auditionen er korleis du får kontakt med publikum. Det spelar stor rolle. Eg trur eg spelte omtrent 70 prosent av kva eg kan, og så litt meir på performance. Det trur eg var rett ting å gjera, legg han til.

– Var du nervøs?

– Ja, ein blir jo alltid litt nervøs før ein går på, for plutseleg er det din tur. Men eg hadde full kontroll når eg spelte, i tillegg så spelte eg ein eigenkomponert låt. Det var veldig gøy og spennande, svarar Weimar.

– Det var også kjekt å vera i studioet og sjå produksjonen som var heilt super, og det var ei veldig fin scene. Dei var glade og sette stor pris på alle som var der, legg han til.

Tidlegare elevar

Sjølv om Weimar var på audition for seg sjølv, var han likevel på ingen måte åleine i salen. Ute blant publikum hadde han sin eigen vesle heiagjeng.

– Eg hadde nokre vener i publikum som no bur i Oslo. Dei kom med plakat det stod «Go Mauricio!»på. Dei er nokre tidlegare elevar av meg frå kulturskulen, veldig spesielle og gode elevar. Me treftest også på hotellet etterpå og hadde det kjekt i lag, fortel han.

Avslutningsvis kan han fortelja at det til slutt var godt å koma heim att.

– Eg er ikkje så glad i å reisa, og liker å ha det litt meir roleg. Det er bra med begge delar. Alt saman kjem på TV i september, og viss ein går vidare blir det live-sending for semifinalen og finalen. Men då blir det avstemming frå publikum som bestemmer ting, så då endrar det seg veldig, avsluttar han.