Trekt fram som 1 av dei 100 mest spanande fotografane i Europa

– Det er absolutt ei æra å bli plukka ut blant ein skokk med folk som sendte inn, det er ikkje nokon anna måte å sei det på. Det å bli vald av ein jury av fagfolk, både fotografar og folk frå kunstverda, gjer det jo berre enno betre, skriv Lund Eik i ein e-post.

Fresh Eyes er eit initiativ av GUP, som er eit anerkjent fototidsskrift.

Fotografia som er presentert i boka til Fresh Eyes er frå Folgefonna, og er henta frå prosjekta «Om hundre år er allting gløymt» og «Regulert». Prosjekt som mellom anna har vore utstilt i Galleri G Guddal tidlegare.

Å få bileta sine valt ut til ein slik publikasjon er utruleg viktig for fotografen, som er på god veg til å etablera seg eit namn både i og utanføre Norge.

– For min del handlar det mykje om å bygga seg opp ein slags kunstnar-CV, og det gjer ein stein for stein, så slike ting er utruleg viktig. I tillegg blir boka sendt rundtom til ulike institusjonar, museum, galleri og liknande, og ein veit aldri kven som ser bileta og kva det kan føra til, forklarar han, og legg til at ein kvar moglegheit til å visa seg fram, særleg utanfor landegrensene, er velkommen.

Då ting fall på plass

Å få slik anerkjenning og respons gjev Lund Eik motivasjon til å halda fram.

– Det at nokon andre, uansett om det er kunstfolk eller naboen, ser noko i arbeidet mitt gjer meg ekstremt mykje. Det er både motiverande, og for å vera heilt ærleg så er det ein kraftig sjølvtillitsboost òg.

Fotografen har bakgrunn som journalist, og trudde han ville enda opp i dokumentarverda. Likevel befinn han seg i dag nærare den abstrakte ekspresjonismen, ein sjanger som han har til felles med fleire store kunstnarar.

– Eg høyrte eit sitat frå Joan Mitchell, som var ein av dei mange amerikanske abstrakt ekspresjonisme-målarane, kor ho sa at «ho målar ikkje det som er der, men det ho ser». Munch har òg sagt det same, men då eg høyrte det sitatet for første gong, nemnd i ein bi-setning i ein Youtube-video, så var det mykje som fell på plass, medgir han.

– Så er det inspirerande, for min eigen del, at eg som held på med noko som som regel er ganske abstrakt, og ikkje nødvendigvis ser ut som tradisjonelt fotografi, får den responsen det gjer, held han fram.

Jobbar med bok

Inspirasjonen og motivasjonen han har hausta blir no nytta til å pusha prosjektet endå vidare. «Om hundre år er allting gløymt» skal nemleg bli bok.

– Eg håpar boka kan vera ferdig til vinteren eller våren. Det blir neppe ein enkel jobb, men eg har eit forlag på plass og redaktør til å hjelpa med sortering og utplukk, forklarar han.

Det er berre finansieringa som manglar, men også den vonar han kjem på plass. Prosessen omtalar han som spanande, og han kvir seg ikkje for å gje seg i kast med arbeidet som krevst.

– Eg kan jo ikkje gje meg no, sluttar han.