Teknologien har vore avgjerande for kontakt mellom menneske under pandemien, men før pandemien kom, var det også mykje kommunikasjon som gjekk føre seg på denne måten. Men er det eigentleg sunt? Dette, med meir, stilte filmen til Landa spørsmål ved.

Sjå bilete frå filmpremieren til Brit Landa

På laurdag vart den nye filmen til Brit Landa endeleg vist for eit publikum. Det var duka for ein slags kollasj av ulike tablå, teater, film, stilleben, hagevandring, gruppelogistikk og stemningsfull kafédrøs.

Jorun Larsen
Publisert

Filmskaparen kunne sjølv melda om følgjande då helga var omme:

– No kjenner eg meg tom, men letta. Det tek nok litt tid før eg innser at det er over. Det er ein prosess i seg sjølv etter så mange veker med hardt arbeid, slit, uro og nerver. Alt i alt så er det verd det når ein får ein kveld som me fekk, og ein ser og høyrer at folk set pris på det, at bodskapen og arbeidet set sine spor...

Kvelden gjekk slik ho hadde håpa, og ho er spesielt stolt over skodespelarane ho samarbeidde med. Det er takksemd ho sit att med, og takken rettar ho mot alle som bidrog av og på scena, i kulissane, med lyd og lys, logistikk, med fleire:

– Alle som støttar og trur på det eg gjer, og gir av si tid for at eg skal klara det. Eg hadde ikkje klart å hala det i land hadde det ikkje vore for Helen Petersen, venelaget, Øyvind Særsten, Ruben Eide, Ronny Raudstein, Eli Hårklau, Hilde margrethe Eide Landa, Marthe Eide, Nilla Brit og Signe Landa og pappa Edvard Landa, skryt ho over ein sms.

Sjå gløtt frå hendinga her.

Rundt 90 personar tok turen på filmpremieren. Dette biletet er frå før hendinga tok til.
Helen Petersen informerte om korleis vandringa ville gå føre seg, før ho delte forsamlinga inn i fire grupper.
Det var påfallande få som gløtta mot Brit Landa der ho sto i kviteklede og munnbind. I naborommet vart det vist film, og det verka som om publikum tykte det var meir komfortabelt å retta blikket mot lyden enn mot det levande tablået som vart spelt ut øvst i rommet.
Ein av dei utstilte gjenstandane i det stille rommet var ei postkasse full av post. For folk med sosial angst kan det ha vore vanskeleg å hente posten, noko den informative lappen fortalte om.
Det vart ein stemningsfull premierekveld.
Pernille Ruud framførte ein monolog i gruva, etter at publikum hadde fått sett filmen «800 001».
Dei menneskelege tablåa vart av fleire forbigått utan særleg merksemd. Her kastar Bård Øvsthus eit blikk på Helle, som sit åleine ved bordet og kikar tomt inn i lufta.
I kjellaren på hovudhuset kunne publikum sitja tett sidan landet nettopp hadde opna opp att etter 1,5 år. Det var likevel stor avstand som spelte seg ut i framføringa som skodespelarelevar frå Sunnhordland folkehøgskule gjorde.
Ser me kvarandre? Helle kravde å bli sett då ho sto i flaumlyset, midt i rommet, då folk skulle ut av klosterkjellaren.
Vakrare omgjevnadar for eit skal ein leite lenge etter. Men sjølv om scena er vakker og tilsynelatande harmonisk, kan det her spelast ut store personlege konfliktar. Mental helse er noko alle har, og ein veit ikkje alltid korleis folka rundt oss har det.
I avsluttingsscena var til slutt alle elevane ved skodespelarlinja involvert. Først fekk publikum servert ein fortvila scene, kor Brit spelte mot Even frå folkehøgskulen.
Jonas og Nora frå musikklinja ved folkehøgskulen framførte ein låt mot slutten av premieren.
Filmpremieren tl Brit Landa sette mental helse på agendaen. Her står ho i spissen, ikledd ei t-skjorte med teksten «isolert».
Filmfotograf Halfdan Hallseth var blant dei mange som fekk blomar denne kvelden.
På laurdag vart den nye filmen til Brit Landa endeleg vist for eit publikum. Arrangementet baud på eit heilskapeleg program over om lag nitti minutt.
scenekunst biletseriar kultur halsnøy film og kino kultur og underhaldning nyhende
Powered by Labrador CMS