Reddar Rosendal frå forgubbinga

Då Grenda møtte den glade storfamilien i apejungelen i starten av ferien, var ikkje fjerdemann fødd enno.

– Terminen min er 12. juli, men han er så stor, at om han ikkje tek til vit og kjem ut må dei setja i gang fødselen fredag 7. juli, fortalde den vordande firebarnsmora.

No har ho fått ein liten gut, og alt er vel med mor, pappa Ingar Aas og storesøskena Emilie (snart 8), Oline (snart 6) og Sondre (3 år). Christine er oppvaksen i Rosendal, og har ønskt å flytta heim lenge.

– Først måtte vi koma på rett side av fjellet. Vi budde i Askim, og kom oss til Rolvsvåg i Samnanger for tre år sidan, fortel Christine.

Førskulelæraren har heile tida ønskt å flytta heim til barndomsbygda. For å koma nærare familien. Ho satsar på ein jobb innan barnehage/skule etter kvart, men no skal ho først ha mammapermisjon.

– Eg følgjer likevel med på ledige stillingar. Men for meg er det ikkje så viktig kva eg gjer på, for no er eg endeleg her eg vil vera. No har eg kome heim, smiler ho.

Ein plass å bu

Mannen Ingar Aas er eigentleg frå Fetsund på Romerike, men sidan han stammar frå Stadtlandet hadde han ingenting i mot å bli vestlending. Ingar jobbar som konduktør i NSB, og tek vare på tryggleiken til dei reisande på togstrekningane Bergen-Oslo, Vossebanen og Flåmsbanen. Han jobbar ein del nattevakter, for å få meir fri på dagtid. No flyttar familien Aas/Egeland med fire born inn til mor til Christine medan dei jaktar på ein stad å bu. Etter fellesferien skal dei selja huset i Samnanger. Dei er spente på om dei finn bustad i Rosendal.

– Vi ser at det ikkje er mykje til sals rundt her, og det er i Rosendal vi vil vera. Det er ikkje så lett å kjøpa heller, for prisane er høge. Nett no er det det same om vi leiger eller kjøper, berre vi finn ein plass å bu. Om vi får leiga håpar vi på å leiga til ein pris som gjer at vi kan spara litt til å kjøpa hus samstundes, seier Christine.

Spøkelsesby

Søstera Lise Egeland og sambuaren Herman Helvik var heldige og fekk kjøpa eit hus ved sida av Rosendal Fus barnehage, fordi dei var heldige med hussalet der dei budde før. Men dei synest prisane er høge, og meiner litt av problemet er alle feriebustadane i bygda.

– Det er mange feriebustadar som ikkje blir brukt ein gong. Eg er for buplikt, slår Lise fast.

– Ja, det er dumt at det skal vera mange tomme hus her. Det blir jo ein spøkelsesby. Vi treng fleire born i Rosendal. Då må folk ha ein stad å bu, seier Herman.

– Eg høyrte at no har Uskedalen gått forbi oss i elevtal, seier Christine.

– Ja, det er berre fødd fire born i Rosendal i år, og 12-15 i Omvikdalen, seier Lise.

– Kvifor vert det fødd så mange fleire i Omvikdalen, spør vi.

– Der er det jo plass å bu, meiner Christine.

Spelar i korps

Lise og Herman budde nokre år i Honningsvåg i Nord-Noreg, men sidan begge er frå Rosendal var det naturleg at ønsket om å flytta heim kom etter kvart som dei fekk born. Familien var den viktigaste årsaka for dei også.

– Eg ville at borna mine skulle ha det same forholdet til besteforeldra som eg hadde då eg vaks opp. Dei er så heldige og har oldeforeldre her òg. Så det er jo berre heilt supert, seier Lise.

Ho og Herman er begge utdanna sjukepleiarar, og fekk seg jobb då dei flytta heim. Ho arbeider på skjerma avdeling på Rosendalstunet, medan han er i heimesjukepleia. Då dei flytta til Rosendal fann dei ein naturleg plass i korpsmiljøet. Lise spelar horn og kornett og Herman spelar tuba. Christine spelar slagverk, som mor si Vibeke.

– Eg ville eigentleg spela euphonium, men då sa dei i korpset at nei, vi veit kva mor di er, og så gav dei meg eit par trommestikker. Så slik byrja eg. Eg ville eigentleg bli blåsar, men eg angrar ikkje no, slår ho fast.

– Det er ikkje spørsmål om kva desse borna skal gjera på når dei veks til. Berre om kva dei skal spela, ler Herman.

Mange tilbod

Lise meiner fordelen med Rosendal er at det finst så mange tilbod her, og at det er gangavstand til alt. No gler ho seg til å vera i permisjon saman med søstera.

– Vi blir den nye barnevognmafiaen i bygda, ler Christine.

Så får vi håpa den blide gjengen finn ein stad å bu og at dei finn seg til rette i bygda. Og når gjengen har bidrege med å auka folketalet med 11 personar, skulle det berre mangla at bygda tek godt i mot dei.