Praktfull finalekonsert

Finalekonserten av årets Kammermusikkfestival var ei storslagen oppleving for dei frammøtte i Riddersalen søndag.

Fyrst fekk publikum, som bestod av ei god blanding av kvinnheringar og tilreisande, høyra ein sonate for piano og cello av Beethoven, framført av Christian Poltéra på cello og Enrico Pace på piano. Dette sette verkeleg stemninga for kvelden. Deretter imponerte den anerkjente tyske sopranen, Dorothea Röschmann med si flotte og store stemme. Ho framførte nokre av folkesongane til Beethoven, saman med Antje Weithaas på fiolin, Tanja Tetzlaff på cello og Víkingur Ólafsson på piano.

Festivalsjef Leif Ove Andsnes var takksam over å endeleg kunna arrangera Kammermusikkfestival utan restriksjonar.

– Det har vore fantastisk å vera tilbake her utan restriksjonar, og at så mange har teke turen. Det er mange eg burde takke, men me har ei lang andre halvdel føre oss så eg må snevra det ned til å takka administrasjonen på Baroniet som lar oss vera her. Og takk til dei fantastiske musikarane, og takk kjære publikum. Kom tilbake neste år, då er festivalen attende i august, smilte festivalsjefen.

Tankevekkande og lyrisk

Etter pausen entra festivalsjef Leif Ove Andsnes scena saman med ein av våre fremste jazzutøvarar, Marius Neset frå Os. Dei tok ein prat om bestillingsverket «Who We Are», som Neset eigentleg skulle laga til Kammermusikkfestivalen 2020, men som vart utsett grunna korona.

– Kvartetten me no skal høyra bestilte me eigentleg til 2020-året. Dette stykket byrja Marius å skriva på for to år sidan, då pandemien traff, og som han skreiv vidare på under pandemien. Dette stykket vart til «Who We Are», og det har ikkje blitt spelt for publikum før, så de er dei første, seier Andsnes og la til.

– Men me fekk spelt det inn på ein konsertfilm som me gjorde i pandemiåret, som vart ei slags fattig erstatning i staden for festival, men trass alt ei erstatning.

Grunnen til at stykket vart teke fram igjen i årets Kammermusikkfestival, er at det har ei skjult tilknyting til Beethoven.

– I og med at stykket skulle vera på songfestival, valte Marius å nytta tema frå sjuande symfoni andresatsen, som eg spelte saman med Víkingur Ólafsson, som utgangspunkt.

Andsnes spurde deretter Marius om korleis han nytta denne som utgangspunkt.

– Eg høyrte på det til eg ikkje orka å høyra meir. Det var eigentleg lite tema å ta tak i, men det var noko med stemninga som sette meg i gang. Det var noko med samansettinga av det harmoniske og den veldig enkle rytmiske figuren som går der. Det vart fort til at det utvikla seg til noko heilt anna, men om ikkje Leif Ove hadde nemnt det for meg, hadde ikkje dette stykket blitt som det er, forklarar Neset.

Ei intens og kjensleladd oppleving

Verket «Who We Are», som er både tankevekkande og lyrisk vakkert, har nokre spesifikke titlar på satsane. Marius Neset forklarar at han under skriveprosessen byrja å reflektera korleis me menneske har blitt som me er, både i musikalsk samanheng og livet elles.

– Eg kom kjapt fram til at eg berre kunne vera meg sjølv når eg sat og skreiv stykket. Dette var midt i pandemien, og det var ei veldig spesiell tid. Midt i skriveprosessen sa det berre stopp, og det gjekk nokre veker utan at eg klarte å røra stykket. Då eg tok det fram igjen vart spesielt tredje satsen noko eg aldri har gjort før, både på godt og vondt. Dette har me stemninga å gjera, alt var usikkert og difor vart namnet på tredjesatsen «Uncertainty».

Deretter vart bestillingsverket «Who We Are» framført for publikum, og frå scena vart det servert tiltalande saksofonspel frå Neset. Med seg hadde han Leif Ove Andsnes bak flygelet, Ingrid Søfteland Neset på fløyte og Christian Poltera på cello. Eit nummer som vart kveldens høgdepunkt.

Kvelden vart avslutta på vakkert vis med ein av Beethoven sine piano-trioar, framført av Alina Ibragimova på fiolin, Christian Poltéra på cello og Enrico Pace på piano.