Pilotprosjektet til NAV fortset

– Det fyrste halvåret gjekk i mykje kursing for å auka kunnskapsnivået vårt om emnet, me jobba mykje med å setja oss godt inn i tema for å finna ut av korleis me kunne jobba, kan Martin Måkestad fortelja.

– I tillegg har eg jobba mykje med å setja meg inn i NAV sine system. Noko som ikkje akkurat har vore ein enkel jobb, fortset han med eit glimt i auga.

Sidan etter sommarferien i fjor har teamet vore mykje meir ute og jobba for å presentera seg for alle dei ulike einingane og hjelpeinstansane, og ikkje minst jobba for at dei unge sjølve skal kjenna til dei, blir Grenda fortalt.

Tett samarbeid

Martin Måkestad, som er den eine av to som utgjer Oppsøkande team, kunne fortelja at dei sidan august har hjelpt 22 ungdomar. Nokre av sakene trong berre ei kjapp avklaring, medan andre kravde oppfylging over lenger tid. Tre av ungdomane no har sagt at dei anten ikkje treng eller ynskjer meir hjelp.

Det er viktig for teamet at ungdomane sjølve kan avslutta hjelpa når dei måtte ynskje.

– Me vil absolutt ikkje trenga oss på eller prøva å tvinga folk til å ta i mot hjelp. Det må vera ynskjeleg frå den einskilde si sida, understrekar Måkestad.

Måkestad er også klar på at noko av det viktigaste i arbeidet med desse ungdomane er å sørga for at alle instansar jobbar saman.

– Me har tett kontakt med alle instansar som også måtte vera i kontakt med den einskilde, for å sikra at alle er på same side og er med og dreg i same retning. Ingen er tent med at den me prøver å hjelpa blir drege i fleire ulike retningar, spesielt ikkje ungdomen sjølv, fortel han.

Kapasitet til fleire

I fylgje tal frå SSB frå 2021, så er det 54 ungdommar mellom 15-24 år som står utan arbeid, utdanning eller tiltak frå NAV i Kvinnherad.

– Det er ikkje alle av dei som nødvendigvis treng hjelp, men me reknar med rundt 35-40. Me har absolutt kapasitet til å ta i mot fleire, seier Måkestad.

– Alle som måtte ha ei lita bekymring for noko, er hjarteleg velkomne til å ta kontakt. Me har ingen grenser for kven som kan ta kontakt, forsikrar han.

Måkestad kan også fortelja at det i hovudsak har vore foreldre som kontaktar dei, men at dei også har fått nokre gjennom skulevesenet og NAV.

– Det er fint, foreldre som bryr seg er ein god start, nikkar han.

– Dei ungdommane me har fått kontakt med via NAV, har vore personar som allereie har motteke tenester derifrå, men der rettleiaren då kanskje har mista kontakten, fortset han.

I fylgje Måkestad er det spesielt éi gruppe dei ikkje når så godt fram til, der dei er heilt avhengig av at foreldra tek kontakt.

– Dei ungdomane som nesten berre sit heime, som ikkje har kontakt med noko som helst nettverk, der er me heilt avhengig av foreldra, fortel Måkestad med alvor i stemma.

– Det er nok også den gruppa som har aller mest behov for hjelp. Det me ser gjennom forsking, er at jo lenger tid det går der ein sit slik, dess vanskelegare vert det å koma seg ut i noko arbeid, fortel han vidare.

Perfeksjonering og nye tankar

– Korleis har dette fyrste året vore for dykk?

– Det har vore kjekt, me har i grunn fått god respons på kontakt og tilbod om hjelp, men det har også vore krevjande. Du brukar jo mykje av deg sjølv. Det har også vore krevjande å starta noko heilt nytt, det gjeld å ha hovudet på rett plass, fortel han.

– Kva planar har de framover?

– Me har fleire planar. Fyrst og fremst vil me perfeksjonera opplegget, setja tankar og planar ut i livet og luka ut det som ikkje fungerer. I tillegg ynskjer me å bli endå meir synlege, introdusera oss for fleire tenester. Me har også hatt nokre tankar om å invitera oss sjølve inn på foreldremøte på skulane, svarar han.

– Er det noko som er viktig for oss så er det det at folk hugsar på oss, avsluttar han.