Om å byggje opp og rive ned – eller omvendt

Solveig Landa er i dag busett i Stavanger, kor ho har sin arbeidsstad ved Tou Atelierhus. Kunstnaren jobbar med grafikk og skulptur i eit utvida felt og utforskar kombinasjonar mellom desse. Det overordna temaet ho jobbar med, er å «undersøkje alle moglege inngangar til ei utvida forståing av mennesket sin veren i verda.»

I utstillinga «Å folde eit fartøy» er det ein mor-dotter relasjon som står i sentrum. Meir spesifikt: Landa og dottera hennar si felles oppleving av å pusse opp ei vaklevoren campingvogn frå 1980-talet.

– Dotter mi ville pussa opp ei gamal campingvogn som har stått på Seim, mellom anna for å gjera interiøret litt meir moderne. Men det gjekk ikkje heilt slik som planlagt. Vogna blei øydelagt og me måtte plukka den frå kvarandre. Men så vart den heller til kunst, fortel Landa over telefon.

Nokre av monotrykka som skal stillast ut er laga av plater frå denne campingvogna, medan deler av vogna også har fått nytt liv i form av skulpturar.

Dei største metalldelene som er omgjort til skulpturar er i følgje kunstnaren «folda med omsorg slik ein brettar eit laken eller ein fin duk.» Tittelen på utstillinga; å folde eit fartøy, peikar i dette høvet mot ein interessant kontrast, kor det brutale i øydelegginga står fram som noko varsamt og forsonande.

– Delar av veggene reiv eg berre laus. Flisene står ut, og dei er jo i grunn berre bos. Men eg har snudd og venda på dei, og tykkjer dei viser at det også er ein kamp. Så hos meg har desse platene blitt noko vakkert, held ho fram.

Former som symbol for relasjonar

Kampen som Landa siktar til er den som oppstår i relasjonar mellom menneske, og nettopp dette er ein av tematikkane som går att i kunstnarskapen hennar. Såleis kan ein av inngangane til utstillinga vera å sjå på avstanden mellom dei ulike formene. Sjølv om det kan verka banalt, meiner Landa at kunst ikkje treng vera meir komplisert enn som så.

Avstandar mellom menneske har dessutan fått fleire relevante tydingar den siste tida. Omgrep som «meteren», sosial distanse og isolasjon kan difor også nyttast for å trekkje kunsten til Landa ut av dei personlege relasjonane, til å også gjelda for samfunnet som heilskap.

Bileta i «Å folde eit fartøy» har dessutan ein gjennomgåande dempa palett, i forhold til det meir fargekraftige og leikne uttrykket som grafikaren tidlegare har nyttegjort. Sjølv meiner Landa at også denne dempa paletten kan referere til relasjonar.

– Den dempa, duse paletten har eg i hovudsak henta ut frå fargane på campingvogna. Dei er lyse og kanskje litt forsiktige. Fargane kan gi ein inngong til noko sart, og kanskje også til noko sårt, seier ho.

Fargar av ro

Fargane i bileta hennar hentar dessutan opp stemningar frå naturen, og bidreg til å gi utstillinga eit inntrykk av ro, til trass for det valdsame i det å rive ei campingvogn i stykke.

– Eg ser til dømes mange naturfotografi på Instagram, og dei gir meg ein viss ro. Bilete av vatn kan verka på den måten. Det er noko med dei litt dempa, rolege fargane i naturen. Eg tenkjer at bileta i denne utstillinga ikkje skal vera så krevjande, korkje i farge eller form, held Landa fram.

I prosjektbeskrivinga til «Å folde eit fartøy» skriv kunstnaren mellom anna følgjande:

«Prosessen rundt rivinga viser eit mor/dotter forhold kor vi heile tida kjenner det skjøre mellom oss og fortviling over at det vi forsøkjer å byggje opp blir rive ned. I dette prosjektet finn eg ei lang rekkje koplingar til heile kunstnarvirket mitt. Det handlar om å vere medmenneske og korleis vi er mot kvarandre.»

Solveig Landa vil sjølv vera til stades under opninga i Stord Kunsthall førstkomande laurdag. Utstillinga heng til 23. oktober.