– Når ein føler seg litt annleis så er ein jo redd for korleis folk reagerer

Rosendelingen fortel at han tidleg visste at det var noko der som var annleis, men at han ikkje heilt klarte å setja ord på det. Det var lite snakk om homofili i oppveksten, kanskje fordi det rett og slett var litt ukjend. Derimot blei det klarare for han dess eldre han blei at nokon var meir interessante enn andre.

– Då eg bestemte meg for å koma ut valte eg å gjera det via Instagram, kanskje mest for å unngå bygdesnakket. Eg ville ikkje ta den praten med alle, eg ville berre at folk skulle veta det slik at me etterpå kunne leggje den død, fortel den openhjartige Rosendelingen over telefon frå hovudstaden.

Mistankar

– Eg var 19 år og nettopp ferdig med vidaregåande, og eg var nok litt meir vaksen enn barn då eg turte å koma ut. Kanskje det var fordi eg visste at eg skulle flytta til Bergen, ein by, der eg visste at det var mykje meir openheit og at folk snakka meir om det, fortset han.

– Var du redd for korleis folk rundt deg kom til å reagera?

– Ja, det er klart. Når ein føler seg litt annleis enn majoriteten, så er ein jo redd for korleis folk reagerer og for korleis dei kjem til å sjå på deg etterpå. Sjølv om ein har vener og slikt på skulen, så kjenner ein seg veldig åleine, men då eg kom ut av skapet fekk eg masse fine tilbakemeldingar, seier Rangsæter.

– Ein er jo seg sjølv, ein er akkurat den same personen, det er berre kven ein forelskar seg i som er annleis. Det er ingen annan forskjell, og det følte eg blei veldig godt motteke, men det var nok kanskje ikkje så sjokk for mange, småler han.

Rangsæter har hatt fleire samtalar om det i etterkant der både familie og vener var klare på at sjølv om dei var mange som hadde sterke mistankar, så skulle han få ta ting i sitt tempo. Det er han veldig glad for.

– Dei var litt redde for korleis eg kom til å reagera dersom dei spurde, men det var berre positivt etter at eg kom ut. Det har ikkje endra på noko i forhold til vener og familie. Det er deilig, for den redselen for korleis venane dine vil sjå på deg er jo med deg heile tida. Heldigvis var det berre positivt, fortel han.

By og bygd

Den unge Rosendelingen merkar stor forskjell på openheita kring tematikken. Det er mykje meir oppe i lyset og som blir snakka om i samfunnet enn tidlegare, også i Kvinnherad.

– Det er meir fokus på det i lokalavisene og med Pride som vart arrangert for fyrste gong for berre nokre år sidan. Eg er veldig glad for at det vert sett meir på dagsorden enn tidlegare, seier Rangsæter.

– Eg merker forskjell, men det har også litt med meg å gjera. Eg er ikkje så redd for å fortelja om legningen min til nye folk, eg er ikkje så redd for tilbakemeldinga. I dag tenkjer eg meir «viss du ikkje aksepterer det, så er det noko du får stå for», seier han vidare.

Men sjølv om utviklinga har vore veldig bra, så er Rangsæter klar på at me framleis ikkje er i mål og at det endå er eit tema som må setjast fokus på.

– Det finst framleis mykje hat og hets i samfunnet, noko terroren i Oslo i fjor er eit godt døme på. Det å jobba vidare kring dette for å få aksept kring rettigheiter er viktig, svarar han.

På spørsmål om han sjølv har opplevd mykje negativt svarar han ikkje berre bekreftande, men også at det er stor skilnad mellom by og bygd.

– Eg har opplevd litt hets og hat i byen, og det har vore meir direkte ansikt til ansikt. Det har eg aldri opplevd heime i Kvinnherad, der har det gått i meir hatmeldingar og brev. Men ein ting eg kjenner at eg er veldig glad for, er at dess eldre eg blir dess mindre går det innpå meg. Det prellar ganske greitt av. Sjølv om det skjer, og det gjer det så absolutt, så er det heldigvis ikkje så ofte, fortel han openhjartig.

I dag bur Rangsæter i Oslo saman med sambuaren sin, der han jobbar som eigedomsmeklar. Til helga vender han derimot nasa heimover for å få med seg både Pride- og Festidalen.

– Det gler eg meg veldig til, og eg håpar at veret held, avsluttar han.