Mehl forsvarar landet

Det er stadig meir vanleg med jenter i militæret. Alette Mehl har gjort teneste i leiren i fire månadar, der ho bur på ein kaserne med både gutar og jenter. Gjennom søvnlause netter, godt samarbeid og ein god dose viljestyrke, utviklar det seg sterke band på tvers av kjønna.

– Eg starta rekrutten på Madla, der eg seinare vart sendt på vakt og sikringskurs. Me var halvt om halvt med jenter og gutar i rekrutten, og det er me også på kurset. Det er veldig kjekt at fleire jenter vel å gå inn i førstegongstenesta, og ikkje minst at me vert behandla på lik linje så gutane. Det er òg ganske kult at tropp-sjefen er ei dame. Ho er eit flott førebilete, fortel Alette.

Før Alette vart vidareført til grunnkurs i vakt og sikring, hadde ho to spennande og lærerike månadar i rekrutten på Madla.

– Rekruttperioden var ein stor omstillingsperiode frå det sivile liv, og i byrjinga var eg både fortvila og skeptisk. Eg bestemde meg for å ta dag for dag, og heldigvis snudde tankegangen seg. I rekrutten lærte me det mest grunnleggjande me må kunne som soldat, mellom anna om sanitet, handtere våpen, kor reint rommet må vera og at du alltids har meir å gi. I løpet av desse månadane fekk eg verkeleg utfordra meg sjølv. I Forsvaret lærer ein å kjenna både seg sjølv og kvarandre på godt og vondt, og samhaldet som vert skapt er fantastisk, smiler ho.

Krava var ukjente

Etter endt vidaregåande var Alette, som dei fleste ungdommar, usikker på vegen vidare. Vil eg byrja rett på ein høgskuleutdanning, eller vente eit år? Er militæret det rette valet? Dette var nokre av spørsmåla som surra i hovudet hennar.

Då tankane tynga over på militæret, var det godt å ha to brør som tidlegare har fullført førstegongstenesta. Med informasjon og erfaringar frå dei, enda ho opp i ein grøn uniform ho også.

– Eg har alltid interessert meg for militæret, men eg var i tvil om det var det rette for meg. Men sidan eg var usikker på kva eg ville studera vidare, kunne eg jo nytta tenkjetida mi i militæret. Det er eit år eg kan sjå attende på, med gode minner og moglegheiter eg elles ikkje vil fått, smiler ho.

Alette vart kalla inn på sesjon, og grunna korona vart det ikkje gjennomført nokre fysiske testar. Likevel måtte ho gjennom ein teoretisk test og intervju saman med befalet.

– Det var litt skummelt, for det var jo første gong eg hadde eit møte med ein person i uniform. Heldigvis gjekk det fint, smiler ho.

I juli sat ho kurs mot Madla.

– Eg kjem aldri til å gløyma mitt første møte med vakta i porten inn til leiren. Eg følte meg liten, staden var ny og krava var ukjente. Det var skikkeleg nervepirrande, fortel ho.

Disiplin

Vekkarklokka står på ei tid midt imellom solnedgang og morgonfrost. Iført svarte støvlar, grøn uniform og ein snerten hua, stiller ho seg på linje. Kvardagen er snudd på hovudet, og den inneber no småpirk, nerve, slit, disiplin og orden. Undervisninga handlar ikkje lenger om Newton og diktanalyse, men om overleving og strid.

– Når det gjeld det fysiske, er det mindre tungt enn venta. Men det psykiske, det er noko for seg sjølv. Me vert brotne ned, for så å bli bygd opp att. Det er då ein finn ut at ein alltid har meir å gi, fastslår Alette og held fram:

– Det fann eg verkeleg ut under meistringsløpet for nokre veker sidan. Me vart delt inn i grupper for så å gå ein lang marsj med tung sekk. Me gjekk fleire timar og mil utan verken søvn, mat og drikke. Det var ei skikkeleg kul oppleving, men svært tungt. I ein slik situasjon er det spesielt viktig å vere ein god med-soldat. Me bar sekkane til kvarandre, og prøvde heile vegen å koma med motiverande ord, fortel ho.

Sjølv om denne øvinga var både tung og utfordrande, er det denne ho trekkjer fram på spørsmålet om kva som har vore det kjekkaste til no.

– Det å sjå alle heia kvarandre fram og klara det saman som ei gruppe var utruleg inspirerande og motiverande. Difor er dette løpet noko av det kjekkaste eg har vore med på, sjølv om eg aldri har vore så sliten, svolten og trøytt som då, ler 19-åringen.

Fantastisk oppleving

Sjølv om kvardagen i førstegongstenesta er både streng og tung, finn soldatane på mykje lått og løye saman.

– Det er eit hardkøyr frå tidleg om morgonen til seint på kveld, men då me har ei ledig stund finn me på mykje kjekt saman. Det kan vera alt i frå å spela volleyball, gå turar til å bestilla pizza og slappe av i kasernen. Leiarane er også svært flinke til å tilretteleggje for ulike aktivitetar. Dei arrangera mellom anna kino-kveldar og inviterer til bingo, fortel Alette.

No er ungjenta på grunnkurs i vakthald og sikring ved Håkonsvern, der kvardagen består av å oppretthalde sikkerheita og kommunikasjon med sivile på militært område.

– Det er ein svært variert kvardag. Nokon dagar er lange, andre korte. Dagane består av utdanning og vakt, og då eg har vakt, jobbar eg anten dagvakt eller nattevakt. Me lærar mellom anna om arrestasjonsteknikk og har skytetrening. Det er også lagt til rette for ein del case-øvingar. Her får me trent på reelle situasjonar som kan oppstå både i militært og sivilt samanheng. Det er svært morosamt og lærerikt, seier Alette.

– Har du nokre råd til andre som vil i førstegongstenesta i framtida?

– Eg vil absolutt råda alle om å søkje seg inn i Forsvaret. Det er ei fantastisk oppleving, der du lærer mykje om deg sjølv både psykisk og fysisk. Det er heilt klart ein fordel å vera i god fysisk form, men i rekruttperioden får du trent deg godt opp. Det som er avgjerande er psyken din. Det er viktig å ha pågangsmot og viljestyrke, seier ho og legg til:

– Eg ville ikkje vore forutan spenninga, sveitte og tårer, og det gode samhaldet. No når eg er heime på perm kjenner eg at eg saknar med-soldatane mine. Eg har verkeleg fått venner for livet. Eg gler meg stort til de resterande månadane eg har igjen i grønt!