– Me er jo handikappa begge to

Utfordringane deira går mellom anna på rørslehemmingar. Thorleif humpar rundt med protese etter å ha kappa av seg foten i 2016, og Åse Marie har vore lam på heile høgresida etter at ho fekk slag for 20 år sidan. Ho susar difor rundt i sin elektriske rullestol, og blir med rette presentert som den mest portable i heimen.

– Åse har jo denne elektriske rullestolen, og den er veldig nyttig. Eg sjølv har rullator og ein manuell rullestol. Og så har eg to krykkjer. Men eg skulle gjerne hatt ein elektrisk rullestol eg òg, så hadde eg kome meg litt lenger enn til postkassane, seier den pensjonerte båtbyggjaren.

Ingen er så trygg på ferda

(som eit ektepar med kvar sin tryggleiksalarm på handa)

Men dei også utstyrt med andre duppedittar. Rundt kvart sitt handledd heng det som ser ut som beskjedne smartklokker; det er deira personlege tryggleiksalarmar.

– Korleis fungerer dei?

– Jo, dei fungerer på denne måten, seier Thorleif, før han trykkjer på alarmen og forklarer kva som vil henda, like før det hender:

– Når ein har trykt på den, kjem det ein alarm borti vindauga der. Så kjem det ei stemme.

«Hei, Thorleif» seier stemma frå alarmsentralen. Stemma lurer på om alt er bra.

– Hei, ja. Me har berre ein prøve, svarar Thorleif, høgt og tydeleg ut i rommet.

«Ok. Høyrer du meg godt?» spør stemma vidare.

– Høyrer deg bra! Takk, svarar Thorleif, før det vert stille frå boksen i vindauget.

Hjelpa er nær

Åse fortel, på ei blanding av engelsk og norsk, at alarmen kan høyrast uansett kor i huset dei er. Dei kan difor føle seg trygge uansett kor dei befinn seg.

Dersom alarmen går, blir heimesjukepleien i Rosendal varsla, og det skal deretter vera folk på staden innan ti minutt. Fram til no har dei ikkje måtta nyttegjort seg av tryggleiksalarmane sine. Dette smiler ekteparet takksamt for, og understrekar at det er ei fin ordning.

– Elles har me fått kvar vår tablettboks, som rullar ut dei tablettane vi skal ha på bestemte klokkeslett. Då det er på tide, gir den oss ein alarm med ei stygg hyling, og minnar oss på at me skal ta medisin. Då er det berre å trykke på ok-knappen, så sprett det ut ein liten pose med dei tablettane me skal ta. Veldig enkelt, slår Thorleif fast.

Lettare kvardag

Ekteparet tykkjer hjelpemidla er nyttige for alle involverte. Ein særleg fordel med den digitale medisinboksen er at dei ikkje må hugse på tidspunkta sjølv, og dei slepp samstundes vera redd for å ta feil medisin.

– Det er mykje lettare og sikrare, smiler han.

Alt det formelle, frå det å søke etter hjelpemiddel frå NAV, til å byte batteri i dei digitale hjelpemidla, er det kommunen som tek hand om. Heile opplegget ser såleis herr og fru Hellesøy som svært bra.

– Så de er ikkje skeptiske til ny teknologi?

– Nei, kjem det momentant frå Åse.

Thorleif supplerer kjekt at dei grev til seg det dei kan, noko som får ekteparet til å bryta ut i latter.

– Men kunne de budd heime dersom de ikkje hadde desse hjelpemidla?

– Jada, me kunne budd heime, men det hadde blitt mykje meir tungvint, sluttar Thorleif.