Måtte bråbremsa og rygga frå raset: – Det var ingen ting å gå på

To bilistar heldt på å køyra i raset ved Austrepollen tysdag morgon. Den eine måtte rygga vekk, og kom seg så vidt i sikkerheit før resten av steinane datt ned i vegen.

Grenda har snakka med ein lastebilsjåfør som hamna midt i raset tysdag morgon. Det var rett før klokka 08.00 at raset, som delte seg i to løp med om lag 50 meters mellomrom, kom ned på fylkesvegen forbi Helleneset/Hamrane mellom Austrepollen og Sunndal.

– Eg kom borti der og såg det kom nokre steinar ned, fortel sjåføren som ikkje ynskjer namnet sitt i avisa.

– Eg såg ikkje så mykje, for det var mørkt, regn og skodde. Men eg såg det kom noko drit og nokre steinar ned. Då var det berre å bråbremsa, rygga og koma seg derifrå. Så kom resten av raset, fortel han.

Sjølv om mannen er i særs godt humør tre timar etter hendinga, legg han ikkje skjul på at det var nære på.

– Nei, det var ingen ting å gå på. Berre flaks, dette. Men det er jo det vi må lita på kvar gong vi køyrer forbi, for det er berre flaks at ingen har råke til enno, seier han.

Redd for meir

På biletet Grenda har fått frå ulukkestaden, er to store steinblokker synlege. Men sjåføren understrekar at raset var mykje meir omfattande enn som så.

– Det var jo store steinar som kom ned. Eg veit ikkje, men kanskje dei største er to-tre kubikk store. Og så er det ikkje berre dei to steinane vi ser på biletet, men mange fleire. Nokre fòr i autovernet og nokre fòr på fjorden, seier mannen som er heimehøyrande i Kvinnherad.

Etter å ha unngått i køyra i det inste og fyrste rasløpet med nød og neppe, og deretter så vidt greidd å rygga forbi det andre, valde sjåføren å parkera bilen midt i vegen slik at ingen andre skulle fara forbi.

– Eg gjekk ikkje ut, for eg var redd det skulle koma meir. Faktisk var det flaks at det ikkje rauk to bilar i raset, for det kom éin bil på andre sida samstundes, fortel han.

Ufatteleg

– Korleis har du det no, nokre få timar etterpå?

– Nei, det har gått over for lenge sidan. Eg står berre og ventar på å få køyra forbi igjen, eg. Vi bur jo på Vestlandet, så slike ting kan ikkje henga over oss, seier han og ler.

– Men det er ufatteleg at det går bra kvar gong. Det gjekk vel eit ras rett borti her i fjor også. Vegen blir nok stengt ei stund, for steinane er så store at dei nok må skytast vekk, legg sjåføren meir alvorleg til.

– Kva hadde skjedd om du hadde blitt treft av steinane?

– Dei hadde nok berre treft lastebilen og øydelagt den.

– Det er no gale nok det?

– Jo jo, det er det, seier mannen og ler hjarteleg igjen.