Marlene fortel si historie i ny TV-serie

Den nye serien til TV Haugaland skal handla om psykisk helse, der både damer og menn står fram med si historie.

– Psykisk helse er eit tabulagt emne, difor ynskjer me å setja meir lys på det. Eg vart i fjor intervjua av Kvinnheringen, og TV Haugaland vart visst rørt av mi historie. Dei tok difor kontakt, og spurte om eg ynskte å vera med. Fyrst ville eg ikkje, for å gå ut i avisa var tøft nok for meg. Men då dei ringte igjen, sa eg ja, fortel Marlene og legg til:

– Det er spesielt kjekt å sjå at det er mange menn med, og at dei vågar å vera open om si psykiske helse.

Serien går over ti episodar, og skal vera klar på nyåret. Grunna koronapandemien har innspelinga vert utsett, men onsdag reiste Marlene til Haugesund og spelte inn hennar del om si psykisk helse.

Krevjande barndom

Marlene er open om hennar krevjande barndom, og korleis det har råka ho som vaksen. Alt starta då ho var lita.

– Eg har slite med ting sidan eg var lita. Mor mi var sjuk, og ba om hjelp då eg gjekk i 9. klasse. Eg hugsar at eg tenkte «er eg så forferdelig at mamma ikkje vil ha meg?». Det var etter dette eg byrja å mislike meg sjølv. Eg hadde også meir former enn andre, og vart mobba for det, fortel ho.

Då mora ba om hjelp, vart Marlene og hennar to brør plassert i fosterheim.

– Eg har hatt ein krevjande barndom med mykje traume. Det er disse som gjorde at eg som vaksen har slite med mellom anna søvnproblem. Det er ofte slik at om du har traume frå barndommen får ein reaksjonar på det i vaksen alder, og det kan eg fastslå no.

For eit og eit halvt år sidan begynte søvnen til Marlene å bli dårleg.

– Eg fekk kanskje to-tre timar søvn, og ikkje samanhengande heller. Slik hadde eg det over ein lang periode. Eg tok kontakt med fastlege, og fekk utskrive sovetablettar, men ingenting var til hjelp. Eg bad om å få bli innlagt på Valen sjukehus, men vart ikkje høyrt.

Tida gjekk, og Marlene kutta kontakten med både familien og venner. Ho hadde det vondt, og kom til eit punkt der ho ikkje ynskja å leve lenger.

– Eg hadde det vondt og vanskeleg. Eg byrja å planlegga gravferda mi til punkt og prikke. Salme, kleda til barna, musikk, alt var skreve ned. Eg ynskja at alle skulle hugsa meg for den eg var.

Ynskja å avslutta livet

14. mars 2020, dagen etter at landet stengde ned, prøvde Marlene og avslutta livet. Dagen før var ho i Bergen med sambuaren, og visste at dette var deira siste dag saman. På denne tida var dei ikkje eit par, men grunna dei tre barna sine hadde dei eit godt og nært forhold.

Dagen var komen, og Marlene gjekk ut i skogen langt frå heimen sin. I lomma hadde ho med seg eit drøss med sovetablettar.

– Eg gjekk langt vekk slik at ingen skulle finna meg. Eg sendte ei melding til barnefaren og takka han for alt, og sa at eg ikkje orka meir. Eg hadde tankar om at eg ikkje var god nok, og at alle dei rundt meg kom til å få det betre utan meg. Den vonde kjensla eg hadde var ubeskrivelig, sukkar ho.

Medan ho sat ved eit tre innerst i skogen, og skulle ta sitt eige liv, vart det sett i gang ein omfattande leiteaksjon. Politi, ambulanse og kystvakt var med i søket etter Marlene.

– Telefonen min ringte og ringte, men eg svara ikkje. Plutseleg får eg ei melding av bror min, der han skriv at eg måtte tenkja på ungane, og kor fantastisk eg var som både søster og mor. Då fekk eg eit bilete i hovudet, der ungane mine stod ved grava mi med teikningar i handa.

Denne tanken redda livet til Marlene. Ho ville jo det beste for sine barn. Ho ringde til familien, og vart etterkvart frakta til legevakta. Her fekk ho beskjed om at det var fullt på Valen sjukehus, men at ho kunne få koma til samtale med kriseteamet på måndagen. Tre dagar skulle ho altså venta.

– Politiet sette heldigvis foten ned, og fekk meg inn same dagen, opplyser ho.

Openheit

Marlene har vore innlagt på Valen sjukehus fleire gonger etter dette. Ho utvikla mellom anna sosialangst etter hendinga, noko som gjorde kvardagen både vanskelig og einsam. Mange hadde både meiningar og teoriar etter leiteaksjonen, og det sette sine spor.

Openheita hennar botna mellom anna i dei mange teoriane folk lagde seg då leiteaksjonen pågjekk.

– Enkelte lagde rykte om kva som hadde skjedd, og ingenting stemte. Slik blir det jo ofte på små plassar. Me publiserte difor eit innlegg på Facebook der me forklarte kva som hadde skjedd. Reaksjonen frå folk var overveldande. Kjente og ukjente var støttande og snille. I ettertid har eg valt å vera open om den tunge tida, og korleis eg har det. Det er det beste for både meg sjølv og dei rundt meg. Og om eg kan hjelpa andre med å snakke høgt om det, er det verdt det, smiler Marlene.

Difor har ho no valt å vera med i TV-serien. Ho ynskjer å hjelpa andre som slit med psykisk helse, og få fram at openheit er viktig.

– Eg unna ikkje min verste fiende å ha det slik. Det er viktig å snakke høgt om det, og strekkje ut ei hand. Det skal ikkje vera flaut å be om hjelp. Eg tok meg sjølv i å bli flau då eg gjekk tur med eit personale på Valen Sjukehus. Slik skal det ikkje vera. Ein er ikkje galen sjølv om ein treng hjelp med å rydda opp i tankane, fastslår ho.

I dag er Marlene sterkare enn nokon gong. Ho trassa dagleg frykta si, og finn stor glede i å vera samen med dei rundt seg.

– No er eg snillare med meg sjølv og taklar dårlegare periodar mykje betre. Eg er heldig som har ein støttande familie rundt meg, og barna mine er mi livskraft. No gler eg meg til kvar einaste dag. Eg har verkeleg fått livet i gåve på ny!