Johannes (85) låg 18 timar i kjellaren med brekt fot

– Eg kjente det small i høgre låret, vart slått over ende og kraup inn att i kjellaren på olbogane. Der vart eg liggjande på golvet i gangen i 18 timar, fortel 85 år gamle Johannes Naterstad.

Somme hugsar kanskje at det var ei veke i november der stormane raste på dagevis. Kvar einaste dag var vindkasta harde, men tysdag 15. november var det verst. For Johannes Naterstad resulterte vinden i eit slag så hardt at han knekte lårbeinet på langs.

Stormfullt

– Det var orkan i kasta her. Eg har ikkje høyrt det så steikande gale nokon gong. Det var så huset rista. Eg gjekk ned og ut for å nett sjå om det var noko eg måtte berga for vinden. Eg skulle ikkje ut og gå, det ville vore tusseskap, eg ville berre forsikra meg om at det ikkje var noko som kom til å blesa bort til naboen, fortel Johannes til Grenda.

Han sit i stova si i andreetasjen på huset i Omvikdalen, slik han gjorde før han gjekk ut den fatale tysdagskvelden. Mobiltelefonen var det ingen grunn til å dra på, tenkte Johannes. Han hadde ikkje tatt meir enn eitt steg framfor vengjemuren ved ytterdøra før noko råka han.

– Akkurat i det same var det noko som trefte meg og slo meg så momentant. Eg har aldri kjent maken, og eg meiner lårbeinet rauk med det same det trefte meg. Eg gjekk over ende så det small. Eg trur det var ein liten rododendronbusk som blei kappa rett av rota og trefte meg i hoftehøgde straks etter, minnest han.

Han fekk smellen i åttetida på kvelden. Først i totida neste dag vart han funnen, av eldstedottera etter ho var komen heim frå tidlegvakt i barnehagen.

– Eg aka meg inn på olbogane, og fekk spent igjen døra med høgrefoten. Venstrefoten hang heilt laus, så den drog eg berre etter meg. Eg kom meg gjennom vindfanget og inn i gangen. Eg låg jo nedi der heile den natta, på magen. Tilfeldigvis hadde eg lagt eit stort handklede i den eine stolen der, og det var noko eg kunne ha og leggja under hovudet. Det låg ei tynn regnjakke i den andre stolen som eg fekk fatt i også, fortel han vidare.

Kjapt på beina

Inne i gangen var komforten kanskje ikkje den største, men til alt hell stod varmepumpa på, og dermed sytte for at det berre vart ei vond natt, ikkje ei kald.

– Å liggja på magen syns eg er ei forferdeleg stilling. Eg måtte også liggja heilt i ro, elles gjorde det vondt. Det var ei lang natt, og eg fekk god tid til å tenkja over livet. Det var mykje som spann rundt i hovudet mitt den natta, seier Johannes.

Han var ikkje redd, hugsar han.

– Det er på ein måte godt gjort. Det var jo uvisst når eg fekk hjelp, for eg kunne ikkje varsla nokon. Telefonen låg oppe i stova. Det var på grunn av den rododendronbusken som var vekke at dotter mi kom opp, ho lurte på om eg visste kvifor den var borte. Då ho tok i døra måtte eg ropa at eg var i live, så ho ikkje trudde noko anna, seier Johannes.

Deretter skjedde det snart. Turen gjekk rett til Stord og operasjon der på torsdagen. Måndagen etter vart han flytta til Husnestunet, der han hadde plass i fire veker. Etter 14 dagar følte han seg frisk nok til å reisa heim.

– Eg var oppe og gjekk på krykker allereie på søndagen. Eg er jo spjelka og klinka oppi her, så det er berre smertene som set stoppar for det, smiler han.

Røntgenbileta viste seg lårbeinet var splintra på langs, ikkje tvers over.

– No er det klinka i hop att med titanstav og skruar. Tre plassar inne i låret har dei spjelka meg; oppe, nede og på midten av lårbeinet, forklarer Johannes.

Tryggleik

Han hadde hatt besøk av dottera berre éin time før han tok steget ut. Det var såleis ikkje nokon grunn for ho å sjå til han fleire gonger den kvelden, og heller ikkje på morgonen før ho gjekk på jobb.

– Det har aldri feila meg noko, så det har aldri vore grunn til å springa hit og sjå til at eg er i live, seier omvikdelingen.

Han har gjort seg fleire tankar etter hendinga som går på tryggleiken til eldre – og andre – som bur aleine. Som han seier, det har aldri feila han noko før, han er ein sprek og kvikk 85-åring, som ikkje tenkte at noko kunne henda han.

– Alle som har ein mobiltelefon, bør ha han med seg heile tida. I alle fall når dei går ut døra, slik at du kan varsla nokon om det skjer eit kvart. For ingen veit når det skjer noko. Dotter mi hadde funne meg uansett denne dagen, for ho skulle opp litt seinare og henta klede i tørketrommelen. Det er andre som har blitt liggjande så lenge at det ikkje har vore råd å berga dei. Eg er heldig i så måte, meiner Johannes.

Den gamle inseminøren har vore rundt heile kommunen i arbeidslivet sitt.

– Eg har køyrt over alt i Kvinnherad. Det er den sørausten som tar noko aldeles tussete her og i Rosendal. Eg kunne jo ha knekt ryggen om eg hadde stilt meg litt annleis, vurderer omvikdelingen.

Han er ikkje i tvil om at det er ei oppleving for livet, men han syns han har kome godt frå det.

– Humøret er i orden. Foten er veldig god allereie. Eg er allereie ute og køyrer bil, for eg har automatgir og Mercedesen har store dørar, så eg kjem meg inn. Det er somme som klagar på helsevesenet, men det er det ikkje grunn til, slik eg ser det. Dei er flinke, og stelte utruleg godt med meg, både på sjukehus og på Husnestunet, seier han.

– Det som er mest synd er at eg ikkje får gå på skogen, for eg eg likar å veda, sluttar han med eit smil.