Huset med det rare i - bli med heim til interiørkonsulenten

Når du kjem inn i huset til Eli og mannen Rune er det som å koma inn i eit anna univers.

Grenda er heldig og får lov til å koma på besøk til den kreative og positive interiørkonsulenten, Eli Martha Blokhus Olderkjær på Sunde. Det kvite sveitserhuset frå 1923 går nærmast i eitt med omgjevnadane når bakkane er dekka med snø. Frostrøyken står ut munnen på Eli idet ho opnar døra for å ta i mot oss. Røyk kjem det også frå skorsteinspipa, og inne er det lunt, varmt og innbydande. Inntrykka startar alt i det du trør over dørterskelen.

Brunt og søtt

Eli hiv ein kubbe i den gamle sylinderomnen som står i hjørnet i stova, før ho sleng seg ned i den mjuke, brune veluresofaen, omringa av puter i alle moglege tekstilvariantar. Overalt er det vakker krimskrams i krikar og krokar - alle med ei histore som Eli har lagra i det mentale kartoteket. Det er vanskeleg å bestemma seg for kor ein skal festa blikket sitt. Det får berre vandra.

– Eg er slett ikkje nokon minimalist, flirer Eli, som ser at vi tar innover oss alle inntrykka.

I årevis har ho gått under pseudonymet Brunt Sukker i sosiale kanalar, og dreiv lenge ein blogg med det same namnet, som har ei logisk forklaring. For i tillegg til å vera over snittet glad i fargen brun, er Eli også glad i det søte når det kjem til nips og dekor. Både bamsar, småfigurar, sløyfer og andre nusselege gjenstandar kan ein finna rundt om i huset.

– Søtt og brunt, det måtte jo bli Brunt Sukker, ler ho.

Fødd estetikar

Interiørgleda starta tidleg, og då jamnaldrande sparte til klede og sko, brukte Eli den første lønninga si på ein lampe ho hadde sikla på lenge. I vaksen alder har Eli hatt ei rekke ulike jobbar, men for 16 år sidan valte ho å utdanna seg som interiørkonsulent.

– Hadde eg visst at det var eit yrke ein faktisk kunne ha, hadde eg nok satsa på det allereie i ungdomsåra. I staden prøvde eg ut alt mogleg, og klarte aldri heilt å landa på noko eg verkeleg brann for - ikkje før eg byrja på interiørutdanninga, fortel Eli, som likevel er glad for lærdommen ho sit med frå dei mange ulike jobbane.

Dessverre blei arbeidslivet kortare enn Eli hadde håpa, og for nokre år sidan var ho av helsegrunnar ikkje lengre i stand til å jobba. Men interessa og ønsket om å driva med interiør er framleis sterkt.

– Både vennar og familie spør meg om tips og råd. Det likar eg godt, og interiør gir meg enormt. Heile tida svirrar det nye idear i hovudet, og eg klarar ikkje slå det av, seier ho om den saka.

Måtte ha det

Det har gått 30 år sidan Eli, saman med ektemanen Rune Olderkjær, overtok huset, som fram til dess hadde vore nytta som ein fritidsbustad.

– På den tida budde vi i Kolavegen, men eg hadde ein sterk draum om å kjøpa eit gamalt hus. At vi til slutt enda her, var reine slumpen, fortel Eli, medan ho tar oss med gjennom rom for rom i huset.

Rune, som er frå Sunde, hadde ikkje særleg tru på at familien skulle klara å få tak i eit gamalt hus. Men då han var på heimevernsøving på Sunde ein gong på 90-talet, skimta han eit til sals-skilt på ein litt sliten husvegg.

– Han låg på bakketoppen der borte, og var i ferd med å forsvara Vikingfjord, smiler Eli, medan ho peikar ut det eine vindauga i stova, som forresten er spesialbestilt og identisk som det som stod der frå originalt av.

Paret kunne ikkje la sjansen gå frå seg, og slo til med eit bod. Resten er altså historie og Husnesdama har aldri angra på at ho blei Sundebu.

Mykje arbeid

Då dei fekk nøklane til det «nye» huset sitt, skrella malinga av veggane og mykje var ikkje på stell. Med fire små under åtte år, den yngste berre fire månadar, bretta dei opp ermane og gjekk i gang med å gjera det gamle sveitserhuset til ein heim.

– Mannen er ein real altmoglegmann, og har mellom anna jobba som golvleggar i mange år. Eg trur ein må vera nevenyttig og vera i stand til å ta ein del sjølv om ein skal ha eit gamalt hus, forklarar Eli.

I dag er det berre taket som det ikkje har blitt gjort noko med. Resten har dei tatt litt etter litt.

– Det er ein evigvarande prosess, og ein blir vel aldri heilt ferdig, seier Eli, som kan fortelja om dei siste, store prosjekta.

Eksponerte leidningar

For to år sidan renoverte dei baderommet i hovudetasjen. Frå å vera kvitt og vanleg, til å bli ein aldri så liten sekelskifte-oase. Fargeval og materialval, i kombinasjon med det unike interiøret, skapar ei innbydande og lun stemning, og bladfyken må motstå freistinga til å tappa i badekaret og tenna nokre stearinlys. Så kraftfull er atmosfæren som Eli har greidd å skapa.

– Eg har alltid hatt lyst på brystningspanel, og kvite fliser var ikkje heilt oss, fortel ho.

Fort får ein auge på dei flotte lysbrytarane som er sett opp her. Dei ser kanskje ut til å vera 100 år gamle, men er altså flunkande nye. Det same er også koplingsboksane på veggane.

– Eg har fått tilbod om å få leidningane lagt inn i veggen, men det kjem ikkje på tale, ler Eli, som meiner leidningane utpå veggen er ein del av sjarmen med gamle hus, og noko som har rett til å få leva vidare.

Gjenbruksmagi

Men det er ikkje berre på badet Eli har klart å skapa ei spennande atmosfære. Rom for rom i huset får ein bli med på ei reise. Det er litt som å koma inn i ei litterær verd, og assosiasjonane går til det magiske universet til forfattaren J.K Rowling, eller til ein gamal bokhandel i dei brulagde gatene i Edinburgh.

– Eg er veldig glad i gamle bøker, og leitar ofte etter dette når eg er på bruktbutikkar. Dessutan har eg også tapetsert fleire veggar med boktapet, og klipt ut og ramma inn tapetrestane, smiler Eli.

I fleire rom kan ein også sjå gamle nøklar pryda veggane. Dei har Eli knytt ei lite sløyfe rundt, og det ser nesten ut som at dei flyg. Ho fortel at ho ikkje likar å kvitta seg med ting, men prøver heller å finna nye og spennande måtar å bruka dei på. Som til dømes fleire av dei gamle furumøblane som står i stova.

– Mykje er faktisk ting som vi har hatt med oss heilt sidan vi budde i Kolavegen. Den gamle, mørkegrøne øyrelappstolen frå 90-talet blei ny med eit strøk veggmaling, og furumøblane som var så populære på same tid, har fått leva vidare med eit strøk beis, seier ho.

Hjerterom

Sjølv om mykje er oppgradert med huset, er det ikkje gjort store utbyggingar.

– Med unnatak av eit tilbygg over ytterdøra og hagestova, har vi ikkje bygd ut på sjølve huset, og det er eg igrunn glad for i dag. Vi har greidd oss med den plassen vi har hatt, seier Eli.

Ungane har for lengst forlatt reiret, og med tida har det også kome tre barnebarn.

– På julaftan samla vi både barn og barnebarn, då stua vi oss til slik at alle fekk plass. Litt kaos blir det sjølvsagt, men det er godt kaos, ler ho.

På loftet er det fleire soverom, alle med ei rekke spennande detaljar. Nokre legg ein berre merke til om ein har god tid, og kvar gong ein går inn i eit av dei mange romma, får ein auga opp for noko nytt. Det er ikkje noko som er overlate til tilfeldigheitene, verken når det kjem til store møblar eller ein liten figur på knappe to centimeter. Eli har skapt eit univers der ein kan vandra rundt i timevis utan å bli lei.

– Så er eg heldig som har ein mann som også trivst med dette. Eg veit ikkje heilt kva eg skulle gjort om han var minimalist, sluttar Eli med eit lurt smil.

Ho følgjer oss ut døra. På utsida blir bladfyken ståande ei lita stund for å betrakta det flotte huset - som er så mykje meir enn berre ein plass å bu. Det er ein refleksjon av Eli sin kreative energi og lidenskap for interiør, der familien si personlege reise er tydeleg i kvart eit rom.