Herskapeleg kvitt

I slutten av juli var det berre småplukk som sto att på målinga av det staselege hovudhuset frå 1841. Med midlar frå Sparebank 1-stiftinga Kvinnherad kunne det etterlengta arbeidet gjennomførast.

– Eg har masa i sikkert 20 år om å få måla huset, og no er det endeleg gjort. Det er blitt så fint! seier Helen Petersen som er dagleg leiar ved klosteret over telefon.

Då Grenda kjem inn i tunet står det ein svart og kraftig lift midt imot. Høgt oppi den står Tor Kaldråstøyl og spylar dei raude hellene, slik at spruten står av gamal mose med meir. På bakkenivå er Øyvind Særsten klar for å rydde opp nedfallsfruktene. Han tek seg av skjøtsel ved Halsnøy kloster, og slumpar også til å by på uhøgtidelege omsyningar i ny og ne.

– Det er jo eit tak under der, smiler eg.

– Ja, no blir det bra. Me er nesten heilt ferdige her, det står berre att litt måling. Me har ikkje heilt landa på kva farge det skal vera inni vindaugskarmane enno, seier Særsten og viser kva fargar det står mellom.

Nyare historie

Kaldråstøyl, som er driftsleiar ved Sunnhordland museum har spylt seg ferdig og klappar saman liften og pakkar saman høgtrykkspylaren. For syns skuld drar dei utstyret litt unna inngangspartiet. Sjølv om det ikkje er den mest kulturelle gjenstanden på museet, har den iallfall bidrege til å skape litt nyare historie på klostertunet, med at det mangeårige ynsket til Petersen har blitt oppfylt.

Som aktiv i venelaget for Halsnøy kloster, samt involvert i skjøtselen der, er Særsten ofte å sjå på tunet. Han fortel om eit yrande liv i sommar.

– På dei fine dagane me har hatt har det vrimla i hagen, fortel han entusiastisk. Like entusiastisk er han over det som har skjedd innomhus.

Grønastova har nemleg også fått seg nokre strøk med målarkosten. Okergulfargen på golvet skin i mot oss i det som var finstova til familien Juel over fleire generasjonar, før Sunnhordland museum overtok garden og kulturminna der i 1956.