Har skapt seg ein nydeleg heim i Toftevågen

For eitt år sidan kunne Gina Albrethson, Jonas Hølland og dottera deira Alma, flytte inn i huset dei hadde kjøpt i Toftevågen på Halsnøy. Huset, som vart bygd i 1940-åra, fekk seg då ei solid oppgradering, både bygningsteknisk og estetisk.

No, eitt år etter at dei flytta inn, har både veggar, dører og gamle golvbelegg blitt fjerna, og huset har fått ein heilskapeleg og landleg stil som gjer at det gir uttrykk for å vera mykje eldre enn det eigentleg er. Med historiske tapetar og fliser på veggane, har den vesle familien – med fantastisk god hjelp av vener og familie – skapt seg ein heim, nesten gjennomgåande møblert med gamle ting.

Historia etter ein tidlegare huseigar har likevel følgd både eigedommen og veggane, bokstaveleg tala. Då dei henta fram tømmerveggene i huset, dukka mellom anna ei brun, slitt lommebok opp bak panela. Den var full av rasjoneringskupongar og kvitteringar frå 1940-åra, og høyrte til Alfred Pedersen.

– Det er mange som går tur forbi her, som er nysgjerrige på korleis me har fått det. Det er tydeleg mange som visste kven Alfred var. Dei kan fortelje om at der sat han i godstolen, og der hadde han soverom, fortel Jonas, som slektar frå Toftevågen.

– Ja, det vil nok alltid vera Alfred’en sitt hus, legg Gina til.

På loftet ligg det framleis personlege saker etter Alfred, og ein del er funne i hagen og elles på tunet.

– Når me pussa opp her fann me jo den gamle lommeboka, og ein sko fann me. Og då me tok fatt i hagen dukka det opp porselen. Me fann ei sølvskei òg, held han fram, og legg både skeia og Alfred’en sine gamle kupongar fram på bordet.

Oppvaksen med gjenbruk

Sambuarane har ikkje fått seg til å kasta sakene, og nettopp det ser ut til å vera ein fellesnemnar med måten dei har skapt heimen sin på for øvrig. Den gamle senga som Alma (3,5) søv i, sov også mor hennar Gina i då ho var lita. Likeins som denne senga er dei aller fleste møblane i huset lånt, kjøpt brukt eller arva.

– Dei einaste møblane som er nye er vel senga vår og sofaen, spør Jonas og kikkar bort på kjærasten, som nikkar.

Gjenbruk er noko Gina har vakse opp med, og teke med seg vidare då ho sjølv skulle etablera seg med hus og heim.

– Me har budd saman på tre ulike plassar, men sjølv om alle dei tre heimane våre har vore ulike i stilen, har gjenbruk gått igjen. Eg får mykje betre samvit av å kjøpe brukt, fortel ho.

Difor køyrer dei sjeldan forbi ein brukthandel utan å stoppe, og dei er flittige kundar på loppemarknadar og i antikvitetsbutikkar.

– Ein kan jo kome over ein skatt, legg ho til, og fortel at koppane, som den ferske kaffien ryk i frå, inngår i den kategorien.

Interiør som hobby

Då dei var midt i oppussinga starta Gina ein Instagram-konto kor ho la ut bilete frå prosessen, slik at vener og kjente kunne få følgja med. Dette likte ho så godt at ho heldt fram med å posta bilete der frå hus og heim.

– Ja, interiør er hobbyen min. Eg likar å snu og venda på ting, og å skapa noko, smiler ho, og legg til at ho har lese interiørmagasinet Lev Landlig i mange år.

Difor var det kjekt at bileta ho har delt på Instagram førte til at nettopp Lev Landlig nyleg var på besøk hjå dei for å laga ein haustreportasje. Denne kjem ikkje på trykk før neste haust. Få dagar etter var også Aftenposten på vitjing, før også Grenda parkerte i tunet.

Om sjel og skrømt

Sjølv om dei har fått god respons på heimen sin, både frå interiørmagasin og frå folk på søndagstur som har eitt og hitt å fortelje om Alfred, er det også enkelte som ikkje forstår haldninga deira mot det gamle og brukte.

– Nei, eg har særleg ein kompis som er veldig overraska over at me gidd å halde på med sånne gamle ting. Han snakka mellom anna varmt om at me burde gå for eit vedlikehaldsfritt PVC-gjerde utanføre her, men PVC-gjerde… Kor er sjela i det då?! seier Jonas og slår lattermild ut med armane, før han legg til:

– Han er dessutan sikker på at det spøkjer her.

Om det spøkjer i Alfred’en sitt gamle hus får ikkje bladfyken frå Grenda noko hint om, men når ein er inne på det indre og abstrakte, kjem Jonas på at dei også har funne gamle røntgenbilete på loftet. Han spring for å hente dei, medan underteikna påpeiker at dei jammen tek vare på mykje rart. Er dei eigentleg ryddige skrotnissar, innerst inne?

– Nei, dette er jo eit lite hus, og me har ikkje plass til å ta vare på alt mogleg. Me gir til dømes ein del til loppemarknadar og bruktbutikkar, seier Gina, før ho legg til:

– Men me ser kanskje nytta i meir ting enn det andre gjer.

Alfred

Alfred Pedersen verkar å vera ein type som mange har hatt kjennskap til. Mellom anna hadde han ei skøyte som far til Johannes Eide hadde bygt til han, og Grenda slår difor på tråden til Johannes for å høyre om han kan fortelje noko om Alfred’en.

– Alfred Pedersen ja, han var ein veldig kjekk mann, kjekk å prata med. Han jobba vel på fabrikken, slik som alle andre. Men son min har opplevd det same som historiene frå huset hans fortel om, at nokon går att. Det er ikkje noko å vera redd for, ein må vel berre bli vener med dei, seier han – utan at åndelege vesen er nemnd.

Johannes Eide var mykje yngre enn Alfred, og kjende han ikkje personleg. Men ei forteljing om far til Alfred har han likevel på lur:

– Far til Alfred var spesiell. Han kunne ikkje skrive, og skulle reise til Haugesund på sjøarbeid. Kona hans tykte ikkje noko om dette. «Ikkje reis!» sa ho då dei sto på kaien og skulle sei adjø. «Jo, eg skal reisa. Du skal få brev!» svara han. «Nei, ikkje reis!» bad ho igjen. «Jo, du skal få brev! Ja, du kan få eitt no med det same!» sa han, fortel Johannes og ler. Han kunne jo ikkje skrive, far til Alfred, så han hadde fått skrive opp ein bunke brev til kona før han reiste, forklarar han.