Eit køyretøy utanom det vanlege

Ein veteranbil, kalla Willys Knight modell 70A Sedan frå 1927, står parkert i tunet til paret som bur på Halsnøy. Den flotte bilen vekkjer nok oppsikt både i nabolaget og elles på øya.

Bilen visar seg å vera like fin inni som utanpå. Ein lys grønfarga sofa, raudt teppe på golvet, og flotte detaljar i treverk. Det er nesten som den flottaste stova. Ein slik bil ser ein ikkje kvar dag.

– Eg kjøpte den av ein pensjonist frå Brønnøysund. Han fekk den importert frå California til Norge i 2012, så den har gått i Los Angeles før i tida. Den har ein høg sjarmfaktor, og ein skikkeleg grom lyd i seg, då det er ein seks sylindrar motor, fortel Eide.

Sjarmerande og romsleg

Den utsendte frå Grenda var så heldig å få vera med på ein liten køyretur, og ruta vart satt til Kraftlaget på Halsnøy. Paret framme, og eg bak, saman med ei korg full av godsaker.

– Sant den er god å sitja i? kjem det frå Ingunn i passasjersetet.

Den 94 år gamle veteranen er både romsleg, flott og behageleg. Eg kunne strekkja meg så lang eg var, sjølv om det ikkje er mange centimeterane. Sjåføren tok handa si ut vindauge då me skulle svinga, for blinklys kunne ein ikkje forventa seg tidleg på 1900-talet. Det same gjaldt bilbelte. Like greitt veteranen berre har 3 gir og 53 hestekrefter.

Korga til Ingunn skulle visa seg å innehalda alt ein treng for ein vellykka piknik. Teppe, stettaglas, ja til og med ein vase med blomar. Dette blei flott, og ikkje tilfeldig dandert på plenen. Etter ein kort prat viser det seg at korga romma meir enn eg trudde. Nysteikte vaffelkake, heimelaga plommesaft og bringebærsyltetøy på glas vart servert. Og safta, det er mogleg den beste eg har smakt.

Romantisk aftan

Det er nettopp til slike høve veteranbilen skal koma til nytte.

– For meg vil det vera ein bruksveteran. Eg kjøpte den mest på gøy, slik at me kan finna på kjekke og morosame ting saman. Me var mellom anna ein tur i Baroniet Rosendal førre veke. Då kledde me oss opp i klede frå 1920-talet, og hadde piknik i hagen. Det er kjekt å finna på noko som er utanom det vanlege, fortel veteraneigaren.

– Det var skikkeleg koseleg, kjekt og idyllisk. Sjølv om det var langt utanfor komfortsona mi. Eg kledde meg opp i tidsriktige klede, med fjør i håret og kjole, skyt Koløy inn med eit smil.

Ernst Ove meiner sjølv han ikkje er den største bil-entusiasten. Kvifor har han då gått til innkjøp av eit slikt sjeldan glis?

– Det er faktisk ein morosam historie, ler Ingunn.

– Me feira 17.mai på Stord, og der fekk eg auga på eit flott veteranbil-tog. Tøffe bilar kom køyrande ein etter ein. Då eg kom heim att same kvelden, bar det rett inn på finn.no. Kvelden 26. mai dukka det opp to bilar, denne eg har ståande i tunet, og ein A Ford frå 1930. Sistnemnte var dessverre seld, og lite visste eg at det var min eigen bror, Geir Inge Eide, som var kjøparen, ler Eide.

Berre ei veke etter den spontane biljakta på det store internettet, kjøpte Ernst Ove den plommeraude veteranen. Og sidan 6. juni har Willys Knight pryda tunet deira.