– Det er ikkje butikken som er meg, men eg som er butikken

Mette var travelt oppteken med alle som kom innom for å gratulera og kjøpa blomar, men klarte å lausriva seg for eit par ord med bladfyken.

– Det blei travelt i dag! Eg trudde alle skulle stoppa og eta kaka hos mamma, men dei er visst ikkje interesserte i ho i det heile tatt, vil heller vera med meg, ler butikkeigaren, og legg til;

– Eg har no lagt opp til at det skal vera travelt i dag, så eg kan berre skulda meg sjølv. Men eg likar jo sånt, og så er det så kjekt at så mange kjem innom og slår av ein prat.

10 år med hjarta på rette staden

For ti år sidan kjøpte Mette Fredheim blomster, men ho budde og jobba framleis i Bergen. Det var ei stund ho pendla heim nokre dagar i veka for å jobba.

– Det var ei som hadde 100% stilling her, så eg tenkte at ho kunne stå her og eg kunne vera litt fram og tilbake. Men eg fann ut at det ikkje var sånn det skulle vera. Det var meg folk kom for å treffa. Butikken er min baby, fortel ho.

Ho flytta heim på ordentleg og la hjarta og sjel i blomebutikken.

– Det har vore veldig kjekke 10 år. Når eg jobba i Bergen var alt veldig upersonleg. Eg kjente ingen av kundane, dei kom berre for å handla og gå igjen. Her kjem folk innom berre for å slå av ein prat, fortel ho, og legg til;

– I Rosendal skal ein ikkje på bokhandelen, ein skal til Bente. Og ein skal ikkje til Rosenform, men til Gunn. Og her kjem folk til meg. Det er ikkje butikken som er meg, men eg som er butikken.

At folk ofte er innom er det ingen tvil om. Laurdag var det ein jamn straum av menneskjer innom for å preika, kjøpa blomar og eta kaka.

– Bror min plar spøkje om det at han godt kan hjelpa meg i butikken, men det sosialkontoret eg driv vil han ikkje ha noko med å gjera, ler Mette.

Flinkare til å bruka lokalbutikkane

Mette meiner det ser ut til å vera ein god trend i handlemønsteret til folk i Rosendal. Ho trur at folk har forstått at ein må bruka lokalbutikkane om ein vil ha eit levande sentrum.

– Bygda har vore i ei endring. Ei stund var det litt dalande og usikkert, og ein brukte ikkje bygda. Men etter koronaen har handelen blomstra, fortel ho.

Ho trur at folk har forstått at det å bruka lokalmiljøet er viktig, og at vi har gode butikkar som det er kjekt å handla i.

– Det er også positiv stemning mellom butikkane, og det er kjekt sidan vi er så avhengige av kvarandre. Om nokon fell frå så raknar dette småbygdsamfunnet vårt, fordi om ein ikkje har butikkar kan ein like gjerne handla på nett, seier ho, og legg til;

– Her i Rosendal har vi alt. Det einaste vi manglar er ein plass for oss damer å kjøpa finsko.

Medan Grenda er innom og Mette er oppteken med ein kunde ringer telefonen. Ho spør kunden om ikkje ho kan svara, og det gjer kunden utan å tenkja seg om. Ho hjelper personen i andre enden slik at Mette får tid til å gjere seg ferdig.

– Det er gode hjelparar over alt, eg berre tauar inn dei som går forbi, ler ho.

Mette storkosar seg på jobb, og set pris på alle som kjem innom, sjølv om det berre er for ein prat.

– Den dagen eg ikkje synes det er kjekt lengre, då sluttar eg. Eg kjem ikkje til å gå på jobb for å vera grei med bygda, eg må ha det kjekt eg òg. Per i dag har eg det berre kjekt, og kosar meg med kundane mine og den daglege kontakten, smilar ho.