Delte sterke historier frå oppveksten
Under Nattcupen på Husnes for halvanna veke sidan, fortalde GinoBless og Arnar sterke historier frå ein vanskeleg oppvekst.
Han gjev frå seg eit sterkt førsteinntrykk. Bergensaren med tatoveringar opp etter halsen, som troppar skråsikkert opp på scena og tar mikrofonen.
– Når eg sier go’ – så sier dåkker…
Annonse
– Stemning!, ropar ungdommane til svar.
Men minuttar seinare hoppar han ned frå scena for å snakke med ungdommane, og inntrykket blir fort endra. Med djupbrune auge, eit venleg smil og ei mjuk stemme, fortel GinoBless den sterke historia frå livet sitt.
– Gutar og jenter, opp med handa. Kven trur at denne guten er lykkeleg?
På storskjermen vert det vist eit bilete av ein liten gut, som sit og smiler søtt til kameraet.
Annonse
– Det første mange tenkjer når dei ser dette barnet, er at det er lukkeleg. Men det dei ikkje veit er at dette barnet hadde ei mor og ein far som var 17 og 19 år, som hadde vakse opp i ein barneheim, som hadde vakse opp med vald. Så fekk dei denne guten her. Dei hadde ein stor draum om å gje denne guten kjærleik, tryggleik og vise at han var elska. Det klarte dei ikkje.
– Eg har ikkje alltid kjent meg elska. Eg har ikkje alltid kjent meg verdfull.
Fann ein ven
Alt frå tidlege barneføter opplevde GinoBless motgang. Så mykje motgang at han på eit tidspunkt ville gjera ende på livet.
Men på ein festival i England skjedde det noko som snudde det heile.
– Det var ein song som trefte meg, som heite «What a friend I have found». Den venen eg fann der, var Jesus, fortalde han.
Annonse
På bøygde kne, framfor hundrevis av andre menneske, byrja tårene hans å trilla nedover kinna.
– Det var som å sjå heile livet mitt renne gjennom dei tårene. Og difor står eg også her i dag, sa GinoBless.
Liten sjølvtillit
Det som lett kunne ta knekken på han, gjorde han altså heller sterk, men òg sårbar og empatisk. Eigenskapar han i dag brukar til å hjelpe andre menneske til å innsjå kor verdfulle dei er, uansett utgangspunkt i livet.
– Tenk at den vesle guten, men så liten sjølvtillit kan stå her i dag. Uavhengig av kva de tru og meiner og føler om meg.
Det er som om orda trillar av tunga hans, og ordtaka kjem på rekke og rad når han snakkar om det han brenn mest for. Å hjelpa unge menneske til å innsjå kor mykje dei er verdt.
Annonse
– Eg er glad i ord, kjem det raskt frå bergensaren.
– Dei kan ha så utruleg mykje å seie!
Vær ein tjommi
Med seg denne laurdagen hadde han Arnar Vuolab Jørgensen, som mange kanskje kjenner frå Brennpunkt-dokumentaren «Arnar og Mia».
– Uff, bryt Arnar ut, og slit seg litt i trøya.
– Eg blir alltid litt nervøs før eg skal opp på scena og snakke. Men det går mykje betre no enn før, fortel Arnar.
Annonse
Arnar har sjølv hatt ein tøff barndom, prega av mobbing, trakassering og vald.
– Det har gjort at eg har slite mykje med angst, deler Arnar.
Men i dag trassar han alt dette, slik av me kan høyra og forhåpentlegvis læra av den sterke historia hans. Læra kva konsekvensar mobbing kan ha, for dei som blir utsett for den.
Trass ein tragisk og tøff start på livet, høyrer ein ikkje mykje pessimisme i stemma til dei to der me står og pratar ute i gangen i Husneshallen. Dei fortel om si felles musikkinteresse, kor dei møttest og om arbeidet deira. Dei smiler og ler, og snakkar med alle ungdommane som stoppar for å seie «hei», eller spør etter klistremerke med mottoet: «Vær en tjommi».
Merkeleg er det kanskje, at nokon kan bære på så mykje, og likevel spreie så mykje håp og glede til andre. Men godt er det òg!
Tekst/bilete: Carina Wangensten Håvik
