– Då er det berre meg, fuglane og naboane

Saman med sambuaren sin Max Casson har ho nemleg busett seg på Snilstveitøy. Det har gått om lag ein månad sidan det unge paret snudde livet sitt på hovudet og flytta frå midt i Stavanger sentrum til den vesle øya utanfor Rosendal. For sjølv om Synne ber namnet Snilstveit kjem verken ho eller Max frå Kvinnherad.

– Far min vaks opp på Snilstveitøy, men som vaksen busette han seg i Bærumsområdet der mor mi kjem frå. Så det er der eg har vakse opp, fortel Synne smilande på velklingande austlandsk medan ho på stødig vis klargjer båten for avgang.

– Men besto mi bur framleis på Snilstveitøy, i alle fall i sommarhalvåret. No har ho også ein leilegheit inne på fastlandet som ho brukar ein del om vinteren. Det er veldig kjekt å bu nærare både ho og andre i familien no, spesielt sidan me då lettare kan hjelpe til dersom besto treng hjelp til eit eller anna, legg ho til.

Vestlandsvêr

Overfarten denne dagen kan ikkje seiast å vera anna enn nydeleg. Det er ein varm haustdag der sola har himmelen aldeles for seg sjølv, og grunna motorduren og lyden av bølgene som blir piska til skum bak oss, så stilnar praten medan me tek oss over fjorden. Eg får høvet til å nyta synet av Snilstveitøy bada i sol som kjem nærare og nærare. Tanken ligg der derimot heile tida, om at dette på ingen måte kan vera på langt nær like idyllisk på hustrige dagar i typisk vestlandsvêr.

Dette kan Synne kjapt bekrefte. Paret overtok huset 2. september og Synne fortel at ho vart fort van med å bruka båten for å koma seg til og frå, i tillegg til at ho no brukar ein god del meir tid på å halda seg oppdatert på vêrmeldingane enn tidlegare.

– Eg er stadig innom yr for å sjekka forholda i tilfelle eg må ta båten over kvelden før for å koma meg på jobb om morgonen. Ved eit par høve har eg sett meg nøydt til å overnatta i leilegheita til besto på grunn av mykje vind, forklarer ho vidare.

Synne, som er utdanna sjukepleiar og arbeider på Rosendalstunet, medgir at å bu på Snilstveitøy og jobba ein annan stad enn i Rosendal hadde vore hakket meir utfordrande.

– Eg har jobba nokre somrar på Rosendalstunet før, i tillegg til at det er gode tider dersom ein er sjukepleiar på jakt etter jobb. Så då me var i prosessen med å kjøpa huset, og eg kontakta min gamle arbeidsgjevar for å høyra om det var jobb til meg, kjende eg meg ganske trygg på at det skulle ordna seg. Og det gjorde det heldigvis, fortel ho.

– Det å jobba lenger vekke enn her i Rosendal ville nok vore langt meir tidkrevjande og tungvindt, legg ho til.

Fuglane og naboane

Vel over på andre sida loser kapteinen oss med stødig hand i hamn. Med beina på ny trygt planta på landjorda kjem det deretter som ei lita overrasking at me ikkje skal ta beina fatt for å koma oss siste stykke heim. Like ved kaien på Snilstveitøy ventar nemleg ein eldre, men snedden liten bil, som attpåtil er venstrekøyrd.

– Ein gong i året så kjem dei innom øya med ein større båt for å henta containerane til tømming. Me tenkte som så at det ville vera greitt å ha noko me kunne frakta større varer og material i opp til huset, så me nytta høvet til å få bilen frakta ut hit, forklarer Snilstveit.

Bilen, akkurat som sambuaren, kjem opphaveleg frå England, og då me er vel framme ved huset står Max og ventar på oss. Tre dagar i veka pendlar han med Rygerfonn til Bergen for å arbeide, dei andre dagane har han heimekontor, slik som i dag.

– Eg trivs førebels veldig godt med ordninga, pendlinga gjer meg i grunn ingenting. Eg plar vera tidleg oppe uansett, men eg set stor pris på heimekontordagane. Det er ekstra flott dei dagane tåka ligg lågt over Rosendal og regnet piskar mot ruta, det gjer det faktisk berre betre, seier Max.

– I tillegg er det godt å kunne setja seg ut på verandaen med ein kopp kaffi. Det er fantastisk kor stilt det er, då er det berre meg, fuglane i trea og naboane våre. Altså sauene, ler han og peikar ut glaset mot saueflokken som beitar like nedanfor.

Max vaks opp eit stykke utanfor Manchester, men for om lag tre år sidan fekk han jobb som geolog i Equinor og flytta difor til Stavanger der han etter kvart trefte Synne.

– Eg var heldig og vart ferdig med doktorgraden min akkurat i tide før pandemien slo inn. Før den så reiste eg mykje kringom verda for å gjera undersøkingar og slikt i samband med doktorgradsavhandlinga mi. Etterpå flytta eg til Stavanger for å jobba, fortel Max.

– Men det å flytta til ein ny by i eit land der eg ikkje snakkar språket var ikkje heilt lett, spesielt ikkje når pandemien stengte ned det meste like etterpå. Men eg klarte likevel å få nokre vener, i tillegg så trefte eg jo Synne. Me enda opp med å vera ein del i lag, litt grunna karantene og slikt, seier han med eit smil.

Det store spørsmålet

På spørsmål om kva vener og familie sa då dei bestemte seg for å flytta hit fortel dei at meiningane var ganske delte, i alle fall i byrjinga.

– Dei fleste vart ganske sjokkerte, noko som kanskje ikkje er så rart. Men det var nok min familie som var, ikkje direkte negative, men meir; «de kan jo ikkje bu der». Det var jo her me kom i dei fleste feriane oppgjennom barndomen, så for dei er det nok hovudsakleg ein feriestad og ikkje ein plass ein faktisk kan busetja seg, forklarer ho.

– Men dei gler seg sjølvsagt over å ha oss mykje nærare, og etter at dei fekk vendt seg til tanken så tykkjer dei det er veldig kjekt. Faktisk var det besto som aller fyrst føreslo at me kunne kjøpa dette huset, eller Krikjen som det vert kalla, fortset Synne.

Litt meir overraskande er det gjerne at Max sin familie derimot var svært så entusiastiske då dei slapp nyhendet om flyttinga.

– Familien min tykte det høyrtest heilt fantastisk ut og dei har vore svært positive heile vegen, kanskje mest fordi dei gler seg over å ha ein plass å besøka, ler engelskmannen.

– Dei har i alle fall støtta og hjelpt til så godt som dei kan frå der dei er. Faktisk var det far min som køyrde bilen heile vegen frå Manchester til Rosendal. Han er mekanikar og bilen var eigentleg meint å kondemnerast, men far min fiksa den i staden for og køyrde han heile vegen opp hit. Han tok ferje frå både Hull til Rotterdam, så igjen frå Kiel til Kristiansand. Heile turen tok han ei veke, fortel Max.

Det store spørsmålet er likevel kvifor paret sjølv valde å flytta frå midt i byen til den vesle øya.

– Det har nok alltid lege eit ynskje der. Her kjenner eg meg heime, her stressar eg ned og finn roen. Ein senkar automatisk farten her ute, ting tek litt lenger tid og det er berre slik det er. Det er noko heilt anna enn livet vårt i Stavanger, men det likar eg, seier ho.

Max nikkar seg einig, og fortel at det ikkje var vanskeleg å seia ja til Synne sin litt ville idé.

– Me er begge to glade i naturen og det å vera ute, og det får me så absolutt gode høve til her. Det finst fantastiske mogelegheiter til både å gå turar, klatra, gå på ski, så vel som å fiska og jakta. Det passar oss bra, fortel han.

– Eg likar å halda meg i aktivitet, og her er det alltid noko og eit kvart som må gjerast. Både huset og garden er gamal, så det er nok å ta tak i, legg han til.

Eitt problem

Planen vidare er i alle fall klar. Fyrsteprioritet er å pussa opp inne, før dei etter kvart ynskjer å skaffa seg litt dyr og gå i gong med ein kjøkenhage.

– Me håpar at me etter kvart kan bli litt meir sjølvforsynte. Det som er litt vanskeleg er resirkuleringa. Akkurat det er det ingen gode løysingar på her. Det meste hamnar i same posen, som igjen hamnar i conteinaren nede ved kaia. Alt av papp og papir brenn me, og glas og metall tek me førebels vare på, men det er jo inga god løysing det heller, seier Synne tankefullt.

Når det kjem til innkjøp av mat, blir me fortalt at sjølv om Synne har høvet til å handla etter jobb, så prøver dei å kjøpa det meste av varene dei treng på den lokale butikken. I tillegg til å tinga varer frå over dammen av foreldra til Max.

– Opningstidene på lokalbutikken her er overraskande lange, og det me ikkje finn der kjøper me på fastlandet. Samtidig prøver me å handla inn slik at me har eit lite lager av det meste me treng, me føler liksom at me må det når me fyrst bur her ute, ler ho.

– Det var nok difor eg kanskje tok litt vel hardt i då eg bad foreldra mine om å ta med seg litt ting for oss, til dømes deodorantar nok til fleire år i slengen, ler Max like hjarteleg.

Det verkar som at det lukkelege paret allereie har funne seg godt til rette på den vesle øya, men spørsmålet stiller seg likevel nesten sjølv; Er det verkeleg her dei ynskjer å slå seg til ro?

– Ja, det er jo det, me håpar i alle fall at det blir slik, men om det let seg gjera vil berre tida vise, avsluttar Synne.