Bokdebutant med dikt om livet på psykiatrisk avdeling

– Det er nok ei blanding av at me var veldig effektive, både med korrekturen, men og alt rundt, forklarar den ferske bokdebutanten.

Michelle vart sjølv positivt overraska då datoen vart framskunda, og opplevde det som surrealistisk då ho endeleg hadde boka i hendene i slutten av juni.

– Eg måtte ta og kjenna på den, og las namnet mitt som sto på boka om og om igjen. Det var utruleg stas og veldig spesielt. Ikkje minst det at eg har klart å gi ut ei bok, når forma har vore så som så, eg er jo framleis tvangsinnlagt, medgir 28-åringen.

Veldig stas

Då ho først fekk landa ein avtale med forlaget ønska dei å gje ut boka dersom ho kunne få til eit førehandssal på 125 bøker. Då lista over dei som ønskte å kjøpa boka hennar vart sendt til forlaget, hadde ho 155 namn på lista.

No er boka, som har eit opplag på 500, i sal hjå Norli på Husnes storsenter, samt hos nettbutikkane til dei store bokforhandlarane. Dette meiner Myklebust er veldig stas.

«Korleis blir det opplevd å vera innlagt i psykiatrien i eit heilt år? Korleis kjennest det å bli fråtatt råderetten over sitt eige liv? Michelle Elisabeth Myklebust skildrar livet på innsida av ein psykiatrisk avdeling, på godt og vondt», heiter det i bokomtalen til Lyrikkforlaget.

Dette er i tråd med det bokdebutanten fortalte i april:

– Eg vil at folk skal vita kva som skjer bak låste dører, sa ho då.

Nokre har felt tårer

Og tilbakemeldingane frå folk som allereie har fått eit innblikk i erfaringane hennar har ikkje lete vente på seg.

– Eg har fått fleire gode tilbakemeldingar. Nokon har felt tårer mens dei las boka, og mange fortel at det er både sterkt og bra det eg skriv. Ei venninne sa det så fint; «Det handlar om å opplyse og gjere det ukjente meir kjent». Det synest eg var fint formulert, seier ho.

Også familien hennar har vore støttande.

– Det som går igjen er at det er sterk lesing, at eg har jobba bra med boka og eg har fått mykje lykkeønskingar vidare.

Boka er eit resultat av at Michelle vart tvangsinnlagt i psykiatrien 4. januar 2021. Ho er framleis innlagt ved Valen sjukehus, og skrivinga har hatt ein terapeutisk verknad på henne.

Terapeutisk

Gjennom dikta har ho fått avstand til sine eigne erfaringar og tankar, og sjølv om debutboka hennar no er i sal, held ho fast ved skrivinga.

– Eg har allereie starta med ein mogleg oppfølgjar til «Psykt låste dører». Så skrivinga held eg fram med, for det hjelper meg mykje. Og kanskje mine erfaringar kan hjelpa andre til å våga å fortelje om sine, eller til å setja ord på korleis dei har det til nokon dei stoler på, funderer ho.

Michelle har allereie snakka med redaktøren i Lyrikkforlaget om dei kan vera interessert i ein mogleg oppfølgjar.

– Svaret var at dei ser på problemstillinga eg tar opp som interessant, og eg vart oppmoda til å sende manuskriptet til ei uforplikta vurdering når eg er ferdig med det. Eg synest jo det er terapeutisk og kjekt å skriva, og når andre har lyst å lese det eg skriv er jo det ekstra stas, informerer ho.

Michelle (28) bokdebuterer: – Vil at folk skal vita kva som skjer bak låste dører

Kjem mogleg ein oppfølgjar

Sidan ho framleis er innlagt, og attpåtil er inne i ein litt dårleg periode, blir det ikkje lagt opp til noko stor boklansering. Likevel blir det truleg markert på avdelinga ved Valen sjukehus.

Og om det kjem fleire bøker frå Valejenta, håpar ho at dikta hennar kan bli illustrert av tvillingsøstera hennar, noko som også vart nemnd i arbeidet med «Psykt låste dører».

– Blir det ein oppfølgjar har eg veldig lyst at ho skal illustrere nokre av dikta med teikningar eller små maleri.

– Då har eventuelt lesarane noko å gle seg til?

– Ja, absolutt, sluttar bokdebutanten med eit smil.