Anders Totland ute med ny bok: – Fint å vera tilbake der eg byrja

– Dette er mi fyrste barnebok, altså som i barneroman. Eg har tidlegare skrive biletbøker og sakprosa for barn og ungdom, men dette er altså den fyrste romanen for barn. Det er veldig stas. Spesielt med tanke på at det var dette eg prøvde å skriva då eg fyrst byrja, men då var det ingen som ville gje dei ut, for dei var ganske dårlege, fortel ein lattermild Totland.

– Det var fyrst då eg byrja å skriva for eit litt eldre publikum at eg fekk det til. Men no er det fint å vera litt tilbake der eg byrja og skriva noko som ikkje berre er underhaldande, men ein historie som også er litt sår og vond, samtidig som den er veldig fin, legg han til.

Gåvepakke

I fylgje Totland har denne boka blitt eit lite hjartebarn for den etter kvart drivne forfattaren.

– Av alle mine 16 bøker er det nok denne eg er mest glad for at eg har fått til å skriva. Saman med «Engel i snøen» er det denne boka eg set høgast. Dette er ei type historie som eg sjølv likar å lesa, der ein etterpå gjerne sit igjen med noko meir, seier Totland.

– Det er ikkje alt eg skriv som eg trur kan bli viktig for nokon, men det trur eg her. Det er nok difor det tok såpass lang tid å bli ferdig også. Det er heller ikkje kvar dag at eg er så svulstig, legg han lattermildt til.

Frå start til slutt tok det fem år å koma i hamn med boka i fylgje Totland. Det heile byrja fyrst som ein idé til ei ekte rekordbok.

– Eg hugsar ikkje akkurat kva tid tittelen dukka opp, men det var under ein tur eg gjekk saman med bror min og svigerinna mi. Det skulle ikkje vere Guinnes rekordbok, men ei rekordbok for alle dei som er nest best. Eg innsåg derimot ganske kjapt at det ikkje var noko eg hadde kapasitet til å gjennomføra, forklarer forfattaren.

Bugatti

– Derifrå kom tanken om at denne rekordboka kanskje var meir som ei slags dagbok for hovudpersonen. Den aller fyrste rekorden Gunnar skreiv er faktisk ikkje lenger med i sjølve boka, men den handla om Bugatti. Altså då ikkje bilmerke, men bugatti er når mobbarane i klassen smør buser utover nugattien på skiva. Det er både sårt og sprøtt, fortset han.

Totland forklarer at boka gjekk frå å vera ei hyggjeleg og morosam bok til å ta opp nokre av dei største spørsmåla i livet.

– Den er framleis litt morosam. Ein ler kanskje ikkje høgt, men dersom ein ikkje smiler undervegs så har ikkje eg fått til det eg har prøvd på. Eg trur og håpar at eg fekk det til til slutt, at ho er både underhaldande, men også spanande for dei minste. I tillegg til litt sånn gåvepakke til dei som eigentleg berre vil lesa om rekordar, konkluderer han.