40 år med Kvinnheradløpet

Marit og Gunvald Friheim har vore med på Kvinnheradløpet i alle år, og kallar det ein festdag for bygda.

– Når ein er med på noko fleire år blir det jo ein tradisjon, smiler ekteparet i stova i Skeishagen.

Sjølv om det framleis er nokre dagar att til jubileums-løpet, er dei allereie ferdige med å gå løypa. Dei siste tiåra har dei nemleg vore med å arrangera løpet, noko dei berre ville sei ja til dersom dei fekk registrert deltaking òg.

Noko dei fekk.

No går dei såleis glipp av fellesskapet i løypa på sjølve turdagen, men tek likevel del i å gjera framhaldet av denne festdagen mogleg.

– Eg er ansvarleg for å dela ut merkene. Der har eg med meg ein person, seier Marit.

– Og eg har merka løypa i alle år, legg Gunvald til.

Har gått sidan ungane var små

Kor mange år dei har vore med i kulissane blir dei ikkje samde om då avisa er på besøk, men dei første åra var dei iallfall berre deltakarar. Dei gode minnene dei samla på desse turane, ser framleis ut til å varma.

– Det er eit slikt koseleg bilete frå Baroniet, eg fann det ingen stad, seier Marit. Heller ikkje Gunvald fann biletet då han leita, men då dei begge fortel så varmt om dette biletet, kan ein berre tenkje seg at det er eit koseleg bilete.

Fotografiet er frå eitt av dei første åra, då ekteparet hadde med seg jentene på Kvinnheradløpet. Son deira Oddbjørn var så liten at han var heime med besteforeldra denne dagen, og vart difor ikkje med på det koselege biletet, noko som jamleg har blitt teke opp til diskusjon i heimen.

– Då me gjekk Kvinnheradløpet møtte me mange andre familiar, det var sosialt og kjekt. Ein er ein del av eit godt fellesskap når ein deltek, og dessutan har ein godt av å koma seg ut, seier Marit vidare.

For hennar del er det særleg spesielt å sjå born ho tidlegare har hatt i barnehagen koma til Rosendal for å gå Kvinnheradløpet som vaksne med eigne barn. Å møta på familiar som har flytta vekk, men som kjem heim til bygda eins ærend for å delta i løpet likeins.

For kropp og sjel

Det i seg sjølv er med å gjera det verd å vera med å arrangera i staden for å gå turen i samla flokk med resten av deltakarane.

Kåre Eik var ein av initiativtakarane til løpet, og har vore med i alle år. Ekteparet Friheim meiner han har vore ein god organisator.

– Når Kåre går inn for noko, så blir det gjennomført, seier Gunvald.

– Ja, Kåre må ha skryt. Han er jo så ryddig av seg, og har arbeidslister klare og legg alt til rette for oss på førehand. Det er ikkje noko problem å vera med når Kåre har regien, smiler Marit og legg til at han er ein person som ynskjer at alle skal få ta del i det som han sjølv tykkjer er viktig:

Opplevingar som kjem kropp og sjel til gode.

Godt tilrettelagt løype

– Hadde det ikkje vore for Kåre, ville det truleg ikkje vore noko løp, held ho fram.

– Ja, me jo kom inn på ei tid der det var fleire som slutta. Me sa først nei, for me ville gå løpet sjølv. Men om me berre kunne vera med å hjelpa, skulle me få løpet registrert. Slik starta det, støttar Gunvald.

Han skal på løypemerking tidleg fredag morgon, slik at det er klart for alle elevane som skal delta i skuleløpet før helga kjem.

Som mangeårig løype-kjentmann meiner han at det vart betre då Svartedalen og turen om Skeie vart fjerna, noko Marit seier seg samd i.

– Ja, no er løypa tilrettelagt for alle, både folk i rullestol og med barnevogn kjem seg rundt. Det er veldig, veldig positivt. Eg likar ruta slik den er no.

Eple, saft og bygdefest

Likevel er det gode minne som blir trekt fram frå tida løypa svinga rundt Skeie.

– Der oppe var det eplekassar og deltakarane fekk eple og saft. Og så sat Øyvind Hardeland der og spelte på toradaren sin. Det var veldig koseleg, så dette håttast nok mange av ungane som var med òg, trur Marit.

Då dei gjekk løypa på søndag var det i strålande haustvêr, noko som i følgje Marit er heilt typisk for Kvinnheradløpet.

– Nei! Hugsar du ikkje kor det regna i fjor? Hugsar du ikkje stormen? protesterer Gunvald.

Og Marit hugsar det kanksje vagt når ho blir minna på det, men uvêrsdagane legg ho tydeleg ikkje godviljen til for å hugsa.

– Slik eg hugsar det har me alltid hatt flott haustvêr, smiler ho til svar.

Vidare er det fleire folk og grupper som har gjort dei førti åra med Kvinnheradløpet til ei verdifull og minnerik hending. Her vert lappekakene til Speidargruppa nemd, og stemma til konferansieren Kjell Håvik blant anna nemnd som viktige bidrag.

– Noko av det kjekkaste med heile løpet er å kjenne på fellesskapet med alle som går, og å vera på tur i lag! Når flagget på stanga er heist og speakerstemma til Kjell rungar frå høgtalarane, då er det festdag i bygda, sluttar Marit.