Valet for vestlandet. Gras eller ugras?

For nokre år sidan gjesta eg nokre vener i eit frodig landskap ikkje så langt frå ein storby i Tyskland. Landskapet hadde mange fine jordbrukseigedomar og område med bakkar og småskog. Der trea veksla med grasdekte opningar beita flokkar med hjortedyr, rådyr og kronhjort. For ein vestlending var dette jord som såg ut til å eigna seg til mjølkeproduksjon og kjøtfe. Folk på staden fortalde at desse areala var overlate til viltet og lauvskogen fordi det var nok av betre jord som kunne levera gode landbruksprodukt til mykje lågare kostnad. Og litt pengar la jo hjortejegerane frå storbyane etter seg, fekk eg vita.

Eg kom til å tenkja på dette då eg las i Grenda om korleis framtida tek seg ut på ein gard i Kvinnherad der krav til investeringar vil føra med seg utlegg som gjer det til økonomisk risikoåtferd for ein gardbrukarfamilie å satsa på familiebruket. Om mange nok i Kvinnherad ser seg nøydde til å velja bort landbruk, korleis vil det då koma til å sjå ut i bygder som Guddalen, Halsnøy, Mauranger, Omvikdalen, Rosendal, Åkra? Vil vi gle oss over at tidlegare gode vestlandske jordbruksbygder gror til med bjørk og ugras? Hjorten, rådyra, rovdyr og ein og annan naturelskar og jeger frå storbyen vil kanskje trivast med dette, men vil vi andre ha glede av eit slikt framtidig Kvinnherad? Eg vonar mange tenkjer over dette før dei går til vallokalet den 13. september og spør seg før dei legg røystesetelen i urna: Kven vil sikra matproduksjon i det fagre og krevjande krevjande landskapet her på vestlandet?

Kåre Hegland