Minneord om Aud Ingrid

Det er alltid vondt og trist å få beskjed når nokon ein er glad i er død. Denne gongen var det deg, Aud. Alle minna kjem sterkt, kanskje mest frå dei sutelause barneåra, då me gjekk på skulen. Du hadde oftast niste med deg, eg gjekk heim og åt middag. Du likte godt når eg sa: «I dag har eg òg med mat». «Å, så kjekt, det er så einsamt å sitja her åleine når alle går heim til middag», sa du.

Om våren sa læraren at me skulle finna blomar og pressa, skriva namn og kva blomefamilie dei høyrde til. Me rodde utmed landet, der var mange ulike blomar. Eg gjekk bortover i ei skor, som eg såg og ville henta, men då ropa du: «E du heil galen, vil du koma levande heim, så kom deg der ifrå». Då var du ei jenta som var bestemt!

Om sumrane hadde me mange kjekke turar til Utigardsætra, på overnatting i stølsselet dåkas.

Åra gjekk, og du fekk tidleg ei stor sorg då du og Lars miste det fyrste barnet. Det er berre dei som har prøvd det same, som kan forstå kor vond det var. Så fekk de gleda av å få tre born til, men du sa alltid: «Det er eit som feila».

Så vart Lars sjuk, og du var med han på sjukehuset heile tida, borte frå ungane og heimen. Då hadde du ei tøff tid. Seinare vart du sjuk sjølv. Mykje har du vore gjennom, som eg har vore heldig, og kan vera takksam for. Men det vart ikkje slutt med det: Så miste du Lars, brått og uventa. Du har vore sterk som greidde å koma gjennom dette.

Takk for alle gode stunder me fekk ha saman, Aud Ingrid. Du var alltid så god og blid å vera saman med. Gud signe minnet ditt !

Anny Øvrehus