Me har ein draum

Ordet kommune er lånt frå fransk commun, som igjen er danna av det latinske communis, som betyr «felles». Med tanke på det, blir det rart då at samfunnet er sentrert mot vårt EG? Eg vil, eg treng eg, osv. Kommune betyr å gjere felles, det betyr at vi har ein felles pengepott alle betaler inn til, felles ansvar for felles ressursar.

Det er ingen enkelt person når vi kjem til kommuneøkonomi. Det oss vi saman.

Endring er skummelt, det er det for oss alle. Samfunnet er i stadig utvikling, små og store, nokre ser vi, andre ikkje.

Planlagde endringar gir val, val dei med sterk stemme ropar høgt om at no står vi på barrikadane å bruker vår røyst, men er det til det beste for oss, vi alle saman? Drar vi lasset same veg? Er det dette som er til det beste for fellesskapet.

Vi er alle redde for det ukjente, det som er kjent er at utkant kommune Norge blir svakare for kvart år, det blir fleire eldre og færre unge til å gjera jobben, til å betala inn til kommunekassa som vi alle samen disponerer til felles beste.

Politikarane våre som vi har valt skal forvalte desse kronene til det beste for fellesskapen. Men er vi kjent med politikare som snur med vinder fordi nokre sterke stemmer ropar høgt, er vi kjent med nokon som passar felles resursane våre som gjer populistiske heilomvendingar når dei eigentleg ser realitetane i øyene å veit kva som er best.

Når dei høyrer om eldre som ikkje har det godt, nyutdanna fagarbeidarar som ikkje får anna enn 12,7 %-stillingar. Når dei ser konsekvensane av gamle bygg med lite helsefremjande arbeidsklima, av di det ikkje er pengar til nødvendig vedlikehald. Når helsesøstrene har så mange skuler å forholda seg til at dei er berre nokre dagar på kvar skule. Vi skulle hatt dei kvar dag i veka så når barna/ungdomen treng helsesyster så er dei tilgjengelege.

Det er så mykje me skulle ha gjort, så mykje me skulle ha endra på, som kvalifiserte lærarar som har anledning til å ta vidareutdanning eller kurs, utan å ha dårleg samvit fordi elevane då må ha ein lærar utan lærarkompetanse.

Hatt 100 %-stillingar som normalen, så ungdomen fekk lån til eigne husvære og ønske om å busetta seg her i Fellesskapet vårt og fått seg ein familie. Det er så mykje me skulle ha gjort, men då kan me ikkje stå å ropa «eg meg mitt». Vi må stå saman og seia «VI OSS SAMAN»! Dra lasset same veg.

Fagforbundet veit at det er eit tungt ansvar som kviler på skuldrene til politikarane, og alle kan ein ikkje gjera til lags, men kjære politikarar: ver dykkar ansvar bevisst. Stå i stormar, gjer dei rette vala for oss alle saman, for Fellesskapet, og ikkje for enkeltgrupper. Vi er ikkje sterkare enn det svakaste ledd.