Kvinnherad = innovasjonsfri sone

Det sit langt inne for meg å skriva dette. Dels fordi det inneber sterk kritikk mot den kommunen eg er glad i. Og dels fordi eg bed for mi eiga sjuke mor.

Men andre næringsdrivande har i lang tid bede meg bruka nett denne tittelen. Og etter siste hendinga er det ikkje veg utanom.

Politisk leiing må på banen

Til varaordførar Leif Sverre Enes: Hugsar du den gongen du sjølv gjekk ut i lokalavisa og forkynte at no var du lut lei. Aldri meir reguleringsplan, sa du. Med ettertrykk. Og aldri meir skulle du dela frå ei einaste tomt. For det var så mykje unødvendig styr for å få til noko, at du gav opp. Dette var i 2003, og seinare har du stort sett sete i kommunestyret. Utan at ting har blitt betre, snarare mykje verre.

Til ordførar Hilde Enstad: Det var nok mange som drog på fliren då du gjekk ut med programerklæringa di om å gjera Kvinnherad til ein ja-kommune. Men fleire næringsdrivande eg snakka med var samde om at me må ha tru på deg og din vilje til å gjera noko med dette. At oppgåva er umenneskeleg er ikkje å overdriva.

Me er altså mange som heiar på deg, Hilde, og folket kjem til å elska deg dersom du får det til. Men lang veg å gå har du unekteleg, du klarar det ikkje åleine.

Har du allereie fått inn eit dusin saker å jobba med i denne samanhengen, må eg berre stilla fint i køen. Men elles tek du kanskje tak i mi sak omgåande? Eg skal berre gi den ultrakorte versjonen her.

Bakgrunnen

I yngre alder brukte eg all mi fritid på idretts-, kultur- og ungdomsarbeid. I 1995 kjende eg at kroppen nærma seg ein smell, så eg trekte meg frå alt. Men eg bestemte meg for, når eg var klar att, å laga ein park på eigedommen min. Ein park som skulle læra ungdommen om det grøne skiftet som måtte komma, dersom det skulle bli gode vilkår for alle som kjem etter oss, og som me har øydelagt det meste for. Ein park med landbruk i sentrum, som etter kvart fekk namnet Gullparken.

Kort tid etterpå small det, og eg brukte mange år på å komma til hektene att. Etter kvart (2006) var eg såpass frisk at eg kontakta kommunen for å laga ein reguleringsplan, slik at alt var klart til den dagen eg eventuelt skulle gå laus. Men kommunen sette alt inn på at eg ikkje skulle laga denne planen, eg kunne heller laga parken innanfor konseptet «Landbruk Pluss», som oppmoda om å bruka landbrukseigedommar til meir enn tradisjonelt landbruk.

Reguleringsplan likevel?

Etter kvart var eg klar for å starta opp (2015), men då kravde brått kommunen at eg laga reguleringsplan. Utan bønn. Då eg omsider kom i gang med denne, ville dei at eg skulle droppa planen likevel, for dei kunne heller ta dette med i arealplanen som dei garanterte skulle komma i løpet av nokre månader (2019). Det er verdt å understreka at per i dag (2022) er det ingen info på kommunen si nettside om at denne planen er i nærleiken av å vera ferdig, berre at arbeidet vart vedteke starta opp.

Eg hoppar over det meste her og no, men for to år sidan gav eg melding til planleggjaren min at han skulle stoppa arbeidet med reguleringsplanen, for timane og pengane rann. Tida etterpå har eg brukt til å evaluera korleis eg kan få til noko før eg døyr. Eg har ikkje gitt kommunen melding om at arbeidet med reguleringsplanen skal stoppast, og eg har ikkje trekt kravet om at dei skal ha Gullparken med i arealplanen sin. Noko dei nemleg lova å gjera. Også ved førre rullering, men då «gløymde» dei det.

Den kommunale krokfoten

Det eg har gjort no er å halda fram med eit prosjekt i mykje mindre skala. Eit prosjekt som held seg hundre prosent innanfor LNF-føremålet. Der eg berre gjer tiltak som lovverket let meg gjera utan søknad. På denne måten skal ikkje kommunen lenger kunna hindra meg i å iallfall få til litt, slik at ikkje tusenvis av timar og millionar av kroner er heilt til fånyttes.

Sidan helsa no sviktar kraftig, må eg leiga folk til mykje av det eg skulle gjera sjølv. Og det kostar pengar, difor har eg bede om støtte frå Innovasjon Norge.

Eg vart ganske sjokkert då eg fekk svaret frå dei. Rett nok var dei positive til prosjektet mitt, men dei hadde fått beskjed frå Kvinnherad kommune om at eg treng reguleringsplan, også til dette vesle filleprosjektet. Så dei kan ikkje gjera noko så lenge kommunen er ute med krokfoten sin att.

Det er til å få fnatt av! Prosjektet krev ikkje ein einaste søknad så langt, langt mindre utløyser det krav om nokon reguleringsplan. Men kommunale byråkratar held framleis på Napoleon sine ord: «Staten, det er eg!». Loven er altså underordna lokale byråkratar si vinglande, og ofte negative synsing.

Invitasjon

Kjære snilde Hilde! Eg inviterer deg og varaordføraren på omgåande synfaring, ein av solskinsdagane no først i mars. Kjem me fort i mål, skal de få vera med på opninga av Gullhaug hagerestaurant, den 17. mai i år.

Hagen skal vera eit vell av blomar, og det blir dyrka eigne matvarer som skal serverast utover sommaren. Elles blir det sal av eigenproduserte trevarer, dessutan av andre lokalprodukt som er laga av andre bønder i bygda. Slik er konseptet vårt. Alt hundre prosent i samsvar med loven, og med Stortingsmelding 2015/31, som heiar på slike prosjekt.

Tenkjer nokon at dette er ei perfekt ramme for eit bryllaup? Eller dåp? Vel, det er faktisk òg ein del av konseptet. Difor har me bygt vårt eige vesle kapell. Utan byggeløyve. Fordi det berre er 15 m2 stort. Utan innlagt vatn. Dåpsvatnet tek me difor med oss, gjerne frå ei kjelde som betyr noko spesielt for familien. Ramma er det me som syter for, men innhaldet kan du gjerne tilpassa sjølv.

Snudd på hovudet

Vidare engasjement i denne saka skal skje i avisene. For dette er det verkeleg mange som er opptekne av.

Eg var 47 år då eg starta så smått å planleggja Gullparken. No er alt omsnudd, også alderen. For om få veker blir eg 74.

Er det eit høveleg tidspunkt å starta arbeid med ein ny, og meiningslaus, reguleringsplan på?

Arne Gjerde

frustrert, og etter kvart helselaus, gammal gründer

Den politiske leiinga har i melding til Grenda gjort merksam på at dei allereie har svara på Gjerde si oppmoding om kontakt, og skal besøkja han og Gullparken på fredag.

Red.