Kristian Djupevåg til minne

Kristian segla frå oss 16. juni, og vart gravlagd 25. juni frå Norheimsund kyrkje. Slekt og vener fylte kyrkja. Det vart ei vakker og verdig stund med musikk og minneord. Så vart han lagt til kvile på gravstaden i Tørvikbygd attmed si kjære Anna Ingeborg. Minnestunda i bedehuset var i Kristian si ånd.

Kristian hadde eit spanande og utfordrande liv attom seg. Han starta som båtbyggjar i gutedagane. Han var med og vølte «Gjøa» i 1972, og berga RS 1 «Colin Archer» frå forfall. Kristian bygde kring 30 seglskøyter. Han laga ny takkonstruksjon på kyrkja på Utstein kloster. Eikepanelet som dekkjer veggane i operaen i Oslo er Kristian sitt verk. Han bygde òg tenderane til Kongeskipet.

Vidare bygde han også vakre og gode hardingfeler. Han spelte fele og trekkspel, og var med i musikklaget.

Gurine

I Rosendal har vi to «verk» av han. I Prestanaustet ligg ein tru kopi av ein vengebåt frå Baroniet (1760), bygd av Kristian i 1989-90. Og i Skålafjæro pyntar «Gurine» opp og «gjer godt for augo», som det vart sagt om vakre fartøy.

Då vi fekk «Gurine» på land i 2011, fann vi ut at dette var eit større arbeid enn vi trudde, og at her måtte vi få ein fagmann til å leia arbeidet. Til all lukke tok vi kontakt med Kristian, og i september 2012 tok han fatt.

Å driva dugnadsarbeid over lang tid er krevjande. Og får ein ikkje til den sosiale sida, vert det vanskeleg. Men dette kunne Kristian. Her var det aldri masing om «no må de bli ferdige». I staden sette han seg og rettleidde eller fortalde ei god historie. Før arbeidet tok til var det «morgonandakt» i kvilebua, der oppgåvene vart fordelte med kaffi og skrøner til.

Han var òg pedagog, og synte korleis han ville ha ting gjort. Så fekk vi prøva oss, deretter fekk vi ansvar for ei oppgåve. Bad vi om hjelp, var han straks på plass. Det var alltid stas å vera med meisteren på krevjande arbeid. Fleire av dugnadsfolka vart betrudd «å stekka» hud- og garneringsplank.

Dei fleste som vart med på dugnad, heldt fram år etter år, og gledde seg til kvar dag. Oftast var det 8 til 10 som møtte opp, gjerne også fleire. Det kom òg dugnadsfolk frå «fjorden» éin gong i veka (mjelkekakedagen).

Seglturar

Kristian sa ofte at han likte seg her. Og Anna Ingeborg spøkte med at han hadde ein kjærast som heitte «Gurine». Største tilliten fekk vi då Anna Ingeborg omkom i ei tragisk ulukke. Kristian kom likevel på dugnad. «Eg har det betre her hos dåke enn heime», sa han då.

Helsa hans svikta, men han ville ikkje gje seg. I 2017 måtte han likevel trekkja seg attende. Då var prosjektet kome så langt at det let seg fullføra.

Eg vart god ven med Kristian, og dei siste åra har eg vore med «Kristianna» på vekelange seglturar i lag med Kristian og Øystein. Han hadde planar for tur i år òg.

Vi er mange her som minnest Kristian med respekt og glede. Vi lyser fred over minnet hans.

Knut E. Skåla