Arvid Nes til minne

Heidersmannen og kontinuitetsberaren Arvid Nes trekte pusten for siste gong natt til laurdag 24. juni etter ei tids sjukdom, 76 år gamal. Våre varmaste tankar og djupaste medkjensle går til kona Sølvi, barna Kenneth, Geir, Kari og Reidun og deira familiar, som har mista ektemann, far, bestefar og svigerfar. De har lidd det største tapet då Arvid gjekk bort.

Fotballfamilien saknar også Arvid Nes, og han vil bli sårt sakna i lang tid. Det er mykje som skulle vore sagt om Arvid Nes, og det er ikkje nok plass i eit minneord til å femna om alt. At det er eit kjent fjes som har gått bort, er det ikkje tvil om.

Alle som har nærma seg fotballen i Rosendal har blitt kjent med Arvid Nes, og dei fleste har oppfatta at han har gitt mykje av seg sjølv til klubben generelt, og fotballen spesielt. Men Arvid snakka ofte om kor mykje glede han sjølv fekk av fellesskapet i fotballen. Han var tydeleg på at det var svært gjevande å sjå barn og ungdom, gutar og jenter ha det kjekt i balleiken.

Han gledde seg over framgangar på alle nivå, og han var ein framsnakkar for jentene og kvinnene sin plass i fotball, og han var stolt når klubben hadde fleire jenter enn gutar i rekkene.

Arvid var også tydeleg på kva verdi det å vera ein del av eit lag har på lang sikt. Vennskap og samhald blant lagkameratar, tilhøyrsle i eit lag og miljø kan vara livet ut, påpeikte han. Minne skapte i fellesskap på ein fotballbane varer lenge. Minna etter Arvid vil også leva lenge. Legenda vil veksa, men med tida vil dei som høyrer om Arvid kanskje ikkje tru at alt som blir sagt er sant. For innsatsen han la ned for fotballen i Rosendal var ikkje til å tru. Han var både ansikt utad og lim innad.

Seint og tidleg

Ungdomsleiar var tittelen som oftast var knytt på Arvid si rolle i fotballgruppa. Han søkte ikkje vervet som leiar, men han var alltid den som var synlegast av styre og stell i fotballen.

Det nærma seg 40 år med engasjement for lokalidretten då han gjekk bort, og Arvid var ved banen seint og tidleg. Han hadde hugselista klar når noko skulle arrangerast. Han sytte for at kaffi vart trekt og kjeks servert, enten det var minicup, trenarsamling eller kurs. Sesongavslutninga for ungdomsfotballen, ein fest for spelarane og deira familiar som trekte over 300 store og små inn i samfunnshuset, var det årlege høgdepunktet for ungdomsleiaren. Ein komplisert ryggskade sette Arvid ut av yrkeslivet, og til Grenda har han sagt at arbeid for barn og unge gjennom fotballen gjorde godt for samvitet etter at han vart ufør.

Arvid var ikkje ein kløppar på data, eller det som følgjer med ein smarttelefon. For å få ting gjort, måtte han då snakka med folk, noko han gjorde mykje. På telefon og personleg. Fordelen med det er mykje kontakt ansikt til ansikt. Han såg dei han snakka med, og dei kjente seg sett. Det er noko av grunnen til at så mange føler dei kjente Arvid, og som etter 24. juni har kjent på tap og sorg.

Ny i bygda?

Arvid Nes var – og det gjer vondt å skriva «var», ikkje «er» om Arvid – ein optimist som såg mogelegheiter der andre kanskje ikkje hadde auga med seg. Ny i bygda? Har du fotballbakgrunn? Korleis kan me nytta oss av deg? Vegen frå første til siste spørsmål gjekk på sekundar viss Arvid såg eit nytt fjes.

Eg fekk sjølv oppleva det då eg var ny i bygda. Få dagar etter eg hadde meldt overgang til Rosendal tidleg i 2001, var Arvid innom bladstova til Grenda på jakt etter trenarar til ein lovande gjeng 15 og 16 år gamle jenter, og lurte på om eg og sambuaren min ville ta det på oss.

Han selde det inn slik berre han kunne selja inn eit lag, men gitt at gjengen tok medalje i Norway Cup, masseproduserte damelagsprofilar og sendte eit par vidare til toppserieklubbar, så hadde han kvalitetsvurderinga 100% på plass.

Eg svarte noko i retning «kanskje», «får sjå» eller «skal tenka på det», alle fraser som ikkje er eit klokkereint «nei», og dermed eit klart «ja» etter Arvid si tolking. To dagar etterpå kom ein handskriven lapp med treningstider, namn på spelarar og lagleiarar. Sidan den gong har Arvid Nes vore ein mann eg har sett og snakka med fleire gonger i veka.

I fleire år kom han kvar veke til bladstova med resultat og målscorarar for dei aldersbestemte laga, handskrive i ei gul bok han hadde i brystlomma, der også telefonnummer og anna viktig stod. Med åra vart det mange gule bøker.

Men det har berre vore éin Arvid, og han har blitt lagt merke til heilt til fotballforbundet sitt hovudkvarter på Ullevaal. I 2015 var han éin av tre som vart nominert til Nikken-prisen, ein pris som blir tildelt ein person som over lang til har lagt ned ein formidabel innsats for fotballmiljøet han eller ho er med i. Trass i at han ikkje vann prisen, var nominasjonen ei nasjonal anerkjenning av den langvarige innsatsen hans.

Særs takksame

Sjukdommen prega han siste tida, og gav Arvid smerte og plage. Dei er han no fri for, saman med oppgåvene han hadde tatt på seg for fotballgruppa, som mellom anna materialforvaltar og lotteriansvarleg dei seinaste åra.

Kvil deg no, Arvid, det er deg vel fortent! Me er mange som er særs takksame for alt du gjorde for oss. Takk til familien for at fotballen fekk låna Arvid og bli kjent med han. Me tar med oss dei gode minna, smilet, entusiasmen og engasjementet hans vidare, og lyser fred over minnet til Arvid Nes.

Håvard Sætrevik