Morten losar artistane på plass

I 2004 hadde Morten Eik sin første Festidalen-oppleving. I 2006 var han frivillig for første gong. Sidan 2014 har sjølv stått på for at publikummet på Dønhaug skal få artistar å sjå og høyra på. Morten står for køyringa.

– Eg har ansvaret for å få artistane og følgjet deira til og frå Dønhaug og til og frå overnattingsstaden, seier han enkelt om essensen i oppdraget sitt.

Han føyer seg inn i rekkja av mange enkeltpersonar som utgjer dei like mange puslespelbrikkane som skal på plass for å gjera Festidalen til Festidalen.

Viktig førsteinntrykk

I praksis betyr det turar til Flesland for å ta i mot artistar, eller til lokale snøggbåtkaiar, om artistane er av det meir reisevande slaget.

– Det har hendt at me har vore til Flesland med ein større buss for å få med heile følgjet, men det meste av transporten er mellom båtane og Dønhaug, seier han.

Morten og hans kollegaer er stort sett dei første som artistane møter på frå Festidalen, om me held bookingansvarleg Daidalos Dahle utanom reknestykket. Transportgjengen er også den siste dei ser av

– Både første- og sisteinntrykket er viktig, så me prøver å gjera det skikkeleg. Det skal vera triveleg å koma til Uskedalen, og me vil jo at artistane skal snakka fint om Festidalen til sine kollegaer. Og viss me vil ha artistar tilbake til Dønhaug, så må dei reisa av garde med gode opplevingar herifrå, dei også, seier Morten.

Kjekke artistar

Når festivalen er i gang, er det gjerne køyring heile natt, sjølv om Morten påpeikar at det varierer frå år til år. Det er også band som kjem med eigne bussar, og køyrer vidare til neste konsertstad.

I fjor var Hellbillies eit slik eksempel, som hasta seg vidare til neste konsert etter å ha gleda Festidalen-publikummet med tidleg konsert på fredagen.

– Der gjekk det smokk-smokk for å koma seg vidare til neste konsertstad i tide. Det var kjekke folk. Og DumDum Boys var kjekke folk, som også hadde eigen buss som dei susa av garde med på natta, seier Morten.

Og sjølv om han har køyrt på både norske og internasjonale artistar på sein nattestid, så er han taus som den vidgjetne østersen når Grenda prøver å lokka utav han ei nachspielhistorie eller to.

– Det skal vera respekt for privatlivet til artistane når dei er i bilane, for då er dei av scenen og er ikkje offentlege. Eg pleier å seia at eg har teieplikt på det som skjer eller blir snakka om i bilen, er det gørrande kjedelege svaret til Morten.

– Det er viktig at dei har ei god oppleving når dei er her, legg han til, og det utan vidare tanke på at denne artikkelen ikkje sel seg sjølv like godt utan saftige nachspielhistorier frå livet bak scenen.

I 2013 kom det eit bryllaup på Voss i vegen for festivalen, men elles har Morten fått med seg alt sidan 2004. Når han trælar for Festidalen på tiande året i transporten, så blir det litt avgrensa kor mykje musikk han rekk å ta inn, men det blir noko, bedyrer han.

– Me har stort sett frakta artistane til Dønhaug til klokka er ni på kvelden, så me fire som køyrer på artistane, får vanlegvis med oss konsertane frå då og fram til det er ferdig. Men sist Oslo Ess var her, fekk eg med meg halve første låten før det var å hoppa i bilen igjen, seier Morten og meir enn antydar at det er eit band han ønskjer å få med meir av i år.

Soloppgang

For Morten startar dugnaden med å gå brannvakt natt til fredagen.

– Dugnaden me gjer er veldig kjekk. Allereie helga etter Festidalen gler eg meg til neste festival. Det er godt samhald, du møter igjen mange av dei same år etter år. Du blir også godt passa på, med frivilligtelt og mat, påpeikar 42-åringen.

I år får transportgjengen låna nye, fine demobilar frå S. Rødsten Bil.

– Det er stas å kunna henta artistane i skikkelege bilar, det gir ein spiss til deg me skal gjera. Eg brukar litt av nattevakta frå torsdag til fredag til å stella med bilane slik at dei er tipp-topp innvendig og utvendig. Førsteinntrykket er viktig, og fine, reine bilar er ein del av det inntrykket, fortel mannen som til dagleg er å finna på Tide-garasjen i Odda.

Men denne veka har han hatt fri for å gjera Festidalen-dugnad.

– Det blir lite søvn dei neste dagane, konkluderer han.

Køyreplanane er lagt, og han har med seg Håvard Pedersen, Atle Skåla og Aleksander Bjelland i transportkorpset.

– Kva gir dette deg?

– Kjensla av å bidra og vera til nytte. Eg såg Stoneguard i 2005 på det gamle festivalområdet nede ved elva. Seigmenn var her i 2012. Dei to kanonopplevingane er topp-5 av det eg har sett i mitt liv, og eg vil gjerne gje noko tilbake til Daidalos som fekk dei hit, seier han ærleg.

Når ein spør Morten om kva han gler seg mest til, så blir han utruleg nok stille eit par sekund, medan han formulerer eit svar.

– Soloppgang fredag morgon klokka 0330, seier brannvakt Eik, og utdjupar:

– Å sjå at alt då står klart, det gler eg meg til. Og så seinare på dagen sjå at 3000 smilande, glade publikummarar kosar seg, det ser eg fram til, sluttar Morten Eik.