– Den viktigaste reiskapen kommunen har

Det å ha gode reiskapar er viktig når ein skal gjera eit skikkeleg arbeid. Skal reiskapane virka så treng dei å bli verdsette og haldast ved like. Bruk og kast er dyrt. Den viktigaste reiskapen kommunen har for å gjere oppgåvene dei har ansvaret for – og såleis også skape eit godt lokalsamfunn, det er dei tilsette i organisasjonen.

Eg les i avisene at Kvinnherad kommune ventar ei ekstra inntekt på 40 millionar i år, og ser at der har kome forslag om å bruke noko på næring og noko på dei eldre personane i kommunen vår. Slik eg forstår det, så skal ikkje pengane nyttast til drift – og det tenker eg er lurt; ekstra pengar skal brukast til noko ekstra – eller dei bør sparast.

Eg ønskjer også å kome med eit forslag, og det er å prioritere personalpolitikken. Her er det mykje som kan gjerast, som vil gagne både den einskilde tilsette, personalgruppa, brukarane og kommuneøkonomien:

Informasjon til dei tilsette er eitt tema som eg oppleve ikkje blir ivareteke. Heldigvis så har vi nokre politikarar som av og til i offentlege møte tek opp tema som gjeld personal, og såleis kan vi ved å lese referat frå desse møta få ein del informasjon der. M.a. les eg i Grenda av 04.09.18, at spørsmål om det høge sjukefråværet blei tatt opp på kommunestyremøte.

Politikaren ønska ei anonym undersøking. Konstituert rådmann lova at denne no står føre. Eg er svært glad for at der no skal kome ei anonym spørjeundersøking blant dei tilsette. Eg har lenge problematisert dette med dei underskrivne trivselsundersøkingane vi har hatt – at ein gjennom desse aldri vil finne ut kvar skoen trykke, då det er vanskeleg for mange å vere ærlege når dei skal seie frå om noko som er krevjande.

Eg las ein rapport for eit par år sidan, der ein leiar skriv at dei vil bli kalla inn - dei som hadde uttrykt negativitet. Det er nok også dette som er frykta, at det skal få konsekvensar å fortelje om negative forhold. Eg håper at heile organisasjonen no får høve til å gje informasjon til kommuneleiinga, via ei anonym undersøking, og ser det som naturleg, at det som kjem fram då også blir jobba med.

Så er det noko anna eg las i ein rapport for eit par år sidan i høve sjukefråvær. Der las eg at grunnen for høgt sjukefråvær m.a. var dei mange gravide. Eg meiner at dei gravide skal berast på gullstol, og ikkje bli tillagt ansvaret for høge sjukefråvær. Kvinnherad ønskjer seg fleire innbyggarar. Kvifor ikkje late dei gravide «gå på topp» når graviditeten byrjar å røyne på ? Dette vil betre situasjonen både for dei sjølve og for kollegane. Det er ingen sjukdom å vere gravid, men det krev jammen sitt, dette å produsere eit nytt menneske.

Kvinnherad kommune har ei personalhandbok som ligg på kommunen sitt Intranett. Denne boka blir lite ajourført. Eg har prøvd å følgje med det siste halvåret, og det som står på framsida er «ingen nyhende i dag» «ingen nyhende dei siste 14 dagane». I boka står det t.d. framleis - at vi skal få nytt varslarombod etter vedkomande som gjekk ut av rolla i fjor haust. Det nye varslar-ombodet fekk vi faktisk for snart eit år sidan. Og dette stadfestar då også, at kommunen ikkje prioriterer å ajourføre denne boka/informasjon til dei tilsette.

Det er heller ikkje alle tilsette som har høve til å sitje ved datamaskinen på jobb, og/eller har kunnskap om denne boka. Så her bør kommunen tilrettelegge annleis, for at informasjonen skal kome fram til personalet.

Og kva med å ha personalmøte? Og då meiner eg personalmøte, ikkje fagmøte. Eg ser at fleire avdelingar blandar desse omgrepa. At ein kallar det for personalmøte når ein skal setje opp turnus, jobbe med logistikk, drøfte forhold for brukarar m.v. Dette er ikkje personalmøter. På personalmøter skal ein drøfte forhold som gjeld personal. Kva tema er det då, spør du kanskje. Ta fram personalhandboka, så vil du finne svaret; rettar og pliktar som personalet har.

Eg les i referat frå eit politisk møte at kommunen strevar med å få tak i sjukepleiarar. Kva med å først ta vare på dei ein allereie har? I den vetle eininga der eg jobbar, så har fem sjukepleiarar slutta i løpet av kort tid. Alle fem har fått seg jobb i spesialist-helsetenesta. Kanskje kommunen kan sjekke kvifor, og få kunnskap om kva ein bør endre for å behalde høgt utdanna personar med lang erfaring. Kanskje vil dei ikkje seie noko.

Vi bur i eit lite samfunn og ein kan tenke at det kan få framtidige negative konsekvensar for ein sjølv eller familiemedlemmar, om ein skulle måtte vere ærlege på kvifor ein slutta. Det er oftare lettast å berre seie opp. Eg kjenner til at tilsette oppleve seg meir verdsette om dei sluttar enn om dei vert verande i kommunen.

Seinast tysdag i denne veka såg eg på TV om tilstandar i Sverige, der dei heller ikkje klare å få tak i nok sjukepleiarar. I staden for å vere tilsett, så leigde sjukepleiarane seg ut – til mykje høgare løn, og at dei sjølv bestemte arbeidstida si. Dette blei ei svært dyr ordning for det offentlege, og eg håper Kvinnherad klare å førebygge slike tilstandar. Men det skjer ikkje av seg sjølv. Eit anna moment i høve det å stadig tilsette nye personar, er at dette også blir ei tilleggsbelastning for dei som allereie jobbar der, og som har ein slitsam kvardag frå før. Dei får ansvaret for å lære opp nye – og får ikkje lenger dele jobben/belastningane med dei som allereie hadde lang erfaring.

Frå det same politiske møte las eg at ein leiar omtalte tilsette som hovudskallar. Dette har både eg og andre reagert sterkt på. Var det tankelaust sagt, eller vise det ei haldning ? Eg veit ikkje, men eg likar ikkje å bli omtala slik, og når det skjer i eit offentleg møte så blir det ganske sterkt. Personal, tilsett, fagperson, menneske m.v. er gode ord å bruke når ein omtalar dei tilsette.

Kvinnherad kommune har ikkje utarbeidd dei lovpålagte retningslinjene for varsling. Arbeidsmiljølova har over år stadig blitt skjerpa i høve varsling. Dette med fokus på at tilsette skal oppmodast om å varsle om kritikkverdige forhold, og at gjengjeld mot den som varslar er forbode. Eg har etterlyst dei retningslinjene sidan tidleg i 2018, varslar-ombodet hadde gjort det same. Overordna leiing vil byrje å jobbe med desse no i haust. At retningslinjene ikkje er på plass, meiner eg stadfestar det faktum at personalpolitikken ikkje er eit prioritert område i kommunen.

Seniorpolitikken er heller ikkje eit prioritert tema. Som ei IA-bedrift (Inkluderande Arbeidsliv), så skal der etter det eg forstår vere eit fokus på at tilsette i bedrifta skal jobbe lenge/til pensjonsalder. Eg kjenner ikkje til noko tiltak i kommunen som stettar dette/vert følgd opp. Tvert imot så kom eg tilfeldigvis over for eit par år sidan, at leiinga for fleire avdelingar ikkje oppfylte den ordninga som politikarane i kommunen hadde bestemt- om ei ekstra økonomisk yting til seniorane. Eg melde frå om dette. Diverre så fekk eg ikkje nokon snille tilbakemeldingar på at eg hadde meldt frå om avviket. Men tilsette – i alle fall dei som fekk vite om ordninga og sette fram krav, fekk etterbetalt for dei åra ordninga hadde vart utan at dei hadde fått sine rettar oppfylte. Eg veit ikkje om alle som hadde rett på det, då heller fekk informasjon om ordninga og fekk sine utbetalingar. At slikt kan skje, meiner eg er alvorleg – og igjen viser at personal ikkje har det fokuset som det bør ha i organisasjonen.

I eit møte i april med tidlegare rådmann Øvregård, fortalde han at no skulle alle leiarane i kommunen på opplæring og etterpå skulle dei ha individuell rettleiing. Eg veit ikkje korleis det går med dette no når Øvregård ikkje lenger jobbar i kommunen. Gode leiarar veks ikkje på tre i Kvinnherad heller, og gode leiarar er avgjerande for både trivnad og engasjement.

Eg håper såleis at planen til Øvregård framleis gjeld. Sjølv har eg hatt både gode og mindre gode leiarar i kommunen, og på tidlegare arbeidsplass. Etter snart 45 år i arbeidslivet har eg såleis lang erfaring med dette.

Så kjære ansvarlege for organisasjonen Kvinnherad kommune. Bruk noko av dei 40 millionane til å endre forholda for dei tilsette – skjerp fokuset på personalpolitikken. Eg er sikker på at kommunen vil tene godt på dette, både som organisasjon og lokalsamfunnet vårt som ein heilskap.

 

Lesarbrev av:

Møyfrid Kristoffersen

sosionom/psykisk helsearbeidar

[gravityform id="11" title="true" description="true"]